ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ
ΤΑΓΚΟ

Η ντουλάπα μουγγρίζει συχνά στις κρεμάστρες όταν
η μαμά γυρίζει απ’ τον ταφτά της· στο χορό
ο μπαμπάς μου της έλεγε τα μπράτσα σου α-
γάπη μου τι επιδεξιότητα στην εξουσία
τα μπράτσα οι λεπταίσθητοι βόστρυχοι του
μηδενός που σε τύλιξε ο νεκρός του πατέρας·
θα της πω: περούκα σου βγάζει φωτιά
μαμά· με την στάχτη ταΐζω·
τώρα όμως το άπειρο με κατέβασε στο λιγάκι και
σχεδόν μου φαντάζεις μια κότα από κότα η
κίνηση της κεφαλής το αυγό σου μιας κότας
που πέφτει στα πόδια το αυγό σου –εγώ-
μία πράξη αυγό ένα φράκο που μ’ έπνιξε
στο ταγκό।

(από τη συλλογή, Το ρήμα πεινάω)


ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ
ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Το φαγητό απαιτεί αφοσίωση· στο τραπέζι
σάλτσες του τυχαίου ή μήπως
η ψυχή με ψάχνει στα πιάτα να με εννοήσει
(να συγκεντρωθώ στο χρονομέτρη αυτό;)

Του παρόντος υπηρέτης το μάτι
δειπνεί στο λιγάκι·
βγάζω τα χέρια τσιμπάνε τα τσαμπιά
μιας Κυριακής

Το φαγητό συντηρείται από την κίνηση του
χεριού: μ’ ένα πιρούνι επιτίθεται ο ιππέας στην ύλη του
αναβάτης στην κραιπάλη αυτή των στιγμών
(το φαγητό σε προσκαλεί εις τα πεδία των μαχών;)
επιτίθεμαι στον ιππέα τρέπω σε φυγή τον ίππον του
για να μείνω αναπόδειχτος στη φαντασία
(κι αν ίσως το φαγητό με χρειάζεται ως υστεροφημία
του αναγκαίου κάτι ας σκεφτεί)

Το φαγητό στη νηστεία της φαντασίας
είναι άγουρο παρόν που φαγώνεται·
ως επακόλουθο του παρόντος το μέλλον θέλει
προσοχή να μη φαγωθεί

(τ’ αποφάγια της ζωής μου με εικάζουν
ωραίο δείπνο αδαπάνητο)।

(από τη συλλογή, Το ρήμα πεινάω)