Δημήτρης Χουλιαράκης

ΔηΜηΤΡηΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ    ΔηΜηΤΡηΣ  

ΧΟΥΛΙΑρακης

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚηΣ  ΔηΜΗΤΡΗΣ 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

             ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

         ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

            Στη χάση του φεγγαριού

            Σ’ ένα οικόπεδο Ισαύρων και Μαιζώνος τα συνεργεία

            έφεραν στο φως ταφή γυναίκας του 4ου αιώνα.

            Μια σύγχρονη νοικοκυρά τινάζει τα σεντόνια

            και ρίχνει κάπου κάπου αδιάφορες ματιές

            έχει πολλές σκοτούρες μέχρι να νυχτώσει.

                                                Θα λύσει τότε τα μαλλιά

                                           θα βγάλει ανόρεχτα τη ρόμπα

                                         και θα ξαπλώσει στενάζοντας βουβά

                                         δίπλα στον άντρα που κοιμάται.

                                                  Το φεγγάρι λειψό τις βλέπει και τις δυό.

                                            Μέσ’ απ’ την μπαλκονόπορτα θα παίξει

                                            με το ιδρωμένο πανωχείλι της μιανής

                                    

κι ύστερα στο γλειμμένο μέτωπο της άλλης

μι’ αχτίδα του χλωμή θ’ αφήσει να γλιστρήσει.

                                               Από την ποιητική συλλογή

                                               Αναπολόγητος στις κούνιες ντάλα μεσημέρι

                                               Εκδόσεις Το Ροδακιό (2014)

Bασίλης Ρούβαλης

ΒαΣΙΛΗΣ  ΡΟΥΒαΛΗΣ              ΒαΣΙΛΗΣ   ΡΟΥΒαΛΗΣ        Bασί
     ΛΗΣ  ΡΟΥΒαΛΗΣ      ΒαΣΙΛΗΣ  ΡΟΥΒΑΛΗΣ
                                           ΡΟΥΒαΛΗΣ
         ΒαΣΙΛΗΣ  ΡΟΥΒαΛΗΣ       Βασίλης ΡΟΥΒαΛΗΣ

  ΑΝΑΠΝΕΩ ΧΑΡΗ ΣΤΗ ΔΟΚΙΜΗ
  την τυχαία ένωση, σε απόσταξη
  από το άγιο μηδέν.

  Το νόημα μυστήριο
  Πειρασμός χωρίς πυκνότητα και προσωπείο.
  Νεφέλωμα καταλήγει, υπεκφυγή στο χώμα                                                                            ωριμάζει. 

απόσπασμα από το βιβλίο
Λεύγες
.poema..(εκδόσεις)

Μιχάλης Γκανάς

                      

                ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ    Μ Ι Χ Α Λ Η Σ    Γ Κ Α Ν  ΑΣ
                         ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ     ΜΙΧΑΛΗΣ   ΓΚΑΝΑΣ
              Μ Ι  ΧΑ Λ Η Σ     Γ ΚΑ ΝΑ Σ      ΜΙ ΧΑ  ΛΗ Σ  ΓΚΑ ΝΑ Σ

                 Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Κάθεται μόνος
καί καθαρίζει τ’ ὅπλο του δίπλα στο τζάκι
Κανείς δέ θά’ ρθει καί τό ξέρει,
κλεῖσαν οἱ δρόμοι ἀπό το χιόνι, σάν πέρυσι,
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα καί πάλι
καί τά ποτά κρυώνουν στό ντουλάπι.
Τό τσίπουρο στυφό, τό οὖζο γάλα 

καί τό κρασί ραγίζει τά μπουκάλια.

Ἐκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.

Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι,
Δεν πίνει, δεν καπνίζει, δέ μιλάει.
Στήν τηλεόραση χιονίζει,
Τό στρώνει ἀργά στό πάτωμα καί στό τραπέζι
καί στίς παλιές φωτογραφίες,
γνώριμα μάτια τῶν νεκρῶν,
πού τόν κοιτάζουν ἀπ’ τό μέλλον.
Ἐκείνη τρία χρόνια πεθαμένη
Καί μόνο τό δικό της βλέμμα
ἔρχεται ἀπό τά περασμένα.

Κοντεύουνε μεσάνυχτα
καί καθαρίζει τ’ ὅπλο του ἀπ’ το πρωί.
Πῶς νά τοῦ πῶ «Καλά Χριστούγεννα»,
Εὐχές δέ φθάνουν ὣς ἐδῶ,
Δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα,
ἡ σκέψη ἁρπάζεται ἀπ’ τό κλαδί τῆς μνήμης,
μά νά τρυπώσει δέν μπορεῖ στή μοναξιά του.
Μιά μοναξιά πού χτίστηκε σιγά σιγά

μ΄ολα τα υλικά και δίχως λόγια.

  

Κοντεύουν ξημερώματα κι ἀκόμη
Γυαλίζει τ’ ὅπλο του δίπλα στο τζάκι
μέ ἀργές κινήσεις σά νά τό χαϊδεύει.
Μένει στά δάχτυλα τό λάδι
ἀλλά τό χάδι χάνεται.
Θυμᾶται κυνηγετικές σκηνές
μέ ἀγριογούρουνα καί χιόνια ματωμένα,
πρίν γίνει θήραμα κι ὁ ίδιος
στήν μπούκα ἑνός κρυμμένου κυνηγοῦ,
πού τόν παραμονεύει ἀθέατος
ἀφήνοντας νά τόν προδίδουν κάθε τόσο
πότε μιά λάμψη κάνης,
πότε μιά κίνηση στίς κουμαριές
κι ἡ μυρωδιά ἀπ’ τό βαρύ καπνό του.

Ξέρει καλά ὅτι κρατάει
μακρύκανο παλιό μπροστογεμές
γεμάτο σκάγια καί μπαρούτι μαῦρο.
Ὅταν ἀποφασίσει νά τοῦ ρίξει
δέ θά προλάβει πάλι νά τόν δεῖ
πίσω ἀπ’ τό σύννεφο τῆς ντουφεκιᾶς του.

Ἂν σκέφτεται στ’ ἀλήθεια κάτι τέτοια,
καί δέν τόν τιμωρῶ ἐγώ μ’ αυτές τίς σκέψεις,
πῶς νά πλαγιάσει καί νά κοιμηθεῖ.
Λέω νά γίνω πατέρας τοῦ πατέρα μου,
ἕνας πατέρας πού τοῦ ἒτυχε
σιωπηλό καί δύστροπο παιδί,
καί νά τοῦ πῶ μιά ἱστορία
γιά νά τόν πάρει ὁ ὓπνος.

Ὕπνε πού παίρνεις τά παιδιά
πάρε καί τόν πατέρα• ἀπ’ τίς μασχάλες πιάσ’ τονε
σά νά’ ταν λαβωμένος. Ὅπου πηγαίνεις τά παιδιά
ἐκεῖ περπάτησέ τον, μέ τό βαρύ ἀμπέχωνο
στίς πλάτες του ν’ ἀχνίζει.

Δῶσ’ του κι ἕνα καλό σκυλί
καί τούς παλιούς του φίλους, καί ρίξε χιόνι ὓστερα
ἄσπρο σάν κάθε χρόνο. Νά βγαίνει ἡ μάνα νά κοιτᾶ
ἀπό τό παραθύρι, τήν ἔγνοια της νά βλέπουμε
στά γαλανά της μάτια, κι ὅλοι νά τῆς τό κρύβουμε
πώς εἶναι πεθαμένη.

Ὕπνε πού παίρνεις τά παιδιά
πάρε κι ἐμᾶς μαζί σου, μέ τούς ἀνήλικους γονεῖς,
παιδάκια τῶν παιδιῶν μας. Σέ στρωματσάδα ρίξε μας
μιά νύχτα τοῦ χειμώνα, πίσω ἀπ’ τά ματοτσίνορα
ν’ ακοῦμε τούς μεγάλους, νά βήχουν, να σωπαίνουνε,
νά βλαστημοῦν τό χιόνι. Κι ἐμεῖς νά τούς λυπόμαστε
πού γίνανε μεγάλοι καί νά βιαζόμαστε πολύ
νά μοιάσουμε σ’ εκείνους, νά δοῦν πώς μεγαλώσαμε
νά παρηγορηθοῦνε.

[Από τη συλλογή Γυάλινα Γιάννενα. )

• Twitter
• Facebook261
• LinkedIn
• Google
• Email
• Print
• More

Related

Δύο ποιήματα - του π. Αθανασίου Πολύζου30/03/2016In "Ποίηση"

Το παιδί και η θάλασσα -του Άγγελου Καλογερόπουλου18/06/2013In "Διήγημα"

Σημειώσεις γιά τή Φωνή της, στούς Χαιρετισ

Ευτυχία Παναγιώτου

      ευτυχια  π α να γ ι ω τ ο υ    ευτυχι α   πα ν α γ ι ω του    ευτυ χι α   πανα γι ω τ ο υ   ευ τυχ ια  π

  ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ       ευτυχία     παναγιώτου       ΕΥΤΥΧΙ

        Α    ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ        ευτυχία  ΠΑΝΑγιώτου      ΕΥΤΥ

     

Λίγο πριν σηκωθείς

Μην πεις πως δεν πόθησες τα φτερά του παγονιού,

ένα φόρεμα να σκουπίζει την πίστα με βαλς.

Κι αν την κορόνα σου έκλεψε τελικά το καρδιοχτύπι

όταν σε κοίταξε στα μάτια ο τολμηρότερος,

μην πεις πως ήτανε κατακτητής·

στα γόνατα είχε πέσει.

Από το βιβλίο ΧΟΡΕΥΤΕΣ

(εκδόσεις Κέδρος 2014)

Κατερίνα Χανδρινού

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ

Πουριτανισμός

Κάπου στο κέντρο του κρεβατιού μου, υπάρχει μια μαύρη τρύπα που οδηγεί στο μεσαίωνα.
Αν πέσεις μέσα, συναντάς υπερήλικες νομικούς με μαύρες τηβέννους να δουλεύουν νυχθημερόν σε ψηλοτάβανες βιβλιοθήκες.
Πλάι σ’ ένα κερί, προσπαθούν να επαναφέρουν καταργημένους κώδικες και ψηφίσματα που επί αιώνες έκαναν τον κόσμο σκυθρωπό.

Κάπου στο κέντρο

του κρεβατιού μου, 

υπάρχει μια μαύρη 

τρύπα που οδηγεί 

στο μεσαίωνα.

Κάπου στο κέντρο του κρεβατιού μου, υπάρχει μια μαύρη τρύπα που οδηγεί στο μεσαίωνα.
Αν πέσεις μέσα, συναντάς υπερήλικες νομικούς με μαύρες τηβέννους να δουλεύουν νυχθημερόν σε ψηλοτάβανες βιβλιοθήκες.
Πλάι σ’ ένα κερί, προσπαθούν να επαναφέρουν καταργημένους κώδικες και ψηφίσματα που επί αιώνες έκαναν  τον κόσμο σκυθρωπό.

Aπό το βιβλίο

Συμπαθές Αγρίμι
(Ενδυμίων 2013)

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ ΟΙ ΚΑΘΑΡΕΣ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΕΣ ΜΠΕΡΝΤ

Στην οικογένειά μου ήμασταν όλοι ανέγγιχτοι
γίνονταν όλα υπόκωφα και τελετουργικά. Ο πατέρας πίστευε πολύ στην Βίβλο τα βράδια πίσω από την ξύλινη πόρτα φίμωνε το στόμα της μαμάς. Ακούγαμε πνιχτούς ήχους όπως το χιόνι όταν.

Η μαμά είχε πάντα μαύρους κύκλους
κάτω από τα μάτια
για πρωινό τρώγαμε 
ξερό ψωμί και γάλα.

Εγώ και η αδελφή μου
μόλις κλείσαμε τα δέκα
αποκτήσαμε φτερά.

Όταν ο πατέρας ερχότανε στην κάμαρα
για την διαδικασία της εξέτασης
να διαπιστώσει την καθαρότητα
βγάζαμε τα εσώρουχα,

ανεβαίναμε σε ένα σκαμνί
και σηκώναμε τα φορέματα. Ύστερα πετούσαμε σ’ ένα μαύρο ουρανό που έβρεχε βράχους. Μία μέρα του δανείσαμε φτερά. Αργότερα θα τον βάλουν σε ξύλινο κουτί. Λίγο στενό. Εμείς από τότε πετάμε συχνά. Όταν.

Απο την συλλογή ΟΙ ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΓΗΣ
εκδόσεις Γαβριηλίδη 2016)