Translate

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

Κώστας Ριζάκης





Διαβάζω αυτές τις μέρες το βιβλίο του Κώστα Ριζάκη ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ / Ποιήματα Α΄(1985-2010) στον καλαίσθητο τόμο που εκδόθηκε από τις Εκδόσεις των Φίλων (2011). Ο ποιητής της Λαμίας (γνωστός μου από τη δεκαετία του 90 και το περιοδικό Πάροδος, όπου δημοσίευσα τα πρώτα μου ποιήματα), είναι ένας επίμονος εργάτης της γλώσσας, ο οποίος, αισθάνομαι, δεν δουλεύει με τις λέξεις αλλά με τους ήχους που προηγούνται των λέξεων. Και είναι οι ήχοι αυτοί βαρείς και υπόκωφοι, διαποτισμένοι από τη μοναχική πορεία του απομονωμένου ανθρώπου, από οδυνηρά αισθήματα, τρόμους, αγωνίες, αποστάσεις, εγκλεισμούς, ποικίλα ψυχικά βάρη, που  εντούτοις γεννούν λαμπρούς  στίχους και ποιητικές ατμόσφαιρες. Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ποίησης η μουσικότητα, που υποτάσσει τις λέξεις (να πω καλύτερα, καθυποτάσσει) σε ειδικά μοτίβα, σχεδόν σχεδιασμένα ως πεντάγραμμα, με αυστηρούς μετρικούς νόμους και μουσικές δομές.



            KΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ

            Το  ποίημα

          Ξανά ένα τραίνο πριν
          από το ποίημα –
          ένας βαρύς συρμός που με παιδεύει

          πάλι ένα τραίνο έπειτ’ απ’ το ποίημα
          κλειδώνει μάτια σε κλειστές κοιλάδες
          όπου τα όρη αλυχτούν – βουνό το ποίημα
          όπου η θάλασσα σιγή – κύμα το τραίνο

          αυτό το τραίνο που όχι μες το ποίημα
          όχι ποτέ μαζί μου αυτό το τραίνο
          ώστε αν η ώρα μου ξυπνά μεσ’ απ’ το ποίημα
          ξανθός πνιχτός καπνός να σημαδεύει

          πάντα ένα πριν
          έ ν α  μ ε τ ά
          το ποίημα

          όπου καπνός
          ε κ ε ί  φ ω τ ι ά ς
          το δράμα





Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

Κλεοπάτρα Λυμπέρη - Η λέξη Θεός-




ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ
Η ΛΕΞΗ ΘΕΟΣ
   (με τον τρόπο του Ν.Κ.)

Από θανάσιμο θήτα η λέξη Θεός· μου ψιθύρισε χθες πως
κάτι κάτι θέλει να μου πει, θέλει να μιλήσει  να εξηγήσει
να βάλει το πράγμα στη θέση του – τόσες εκδοχές
τόση ερημιά (αφού από θήτα ο θάνατος, και η αθανασία
του θήτα επανάληψη).

Θέλω κάποιες λέξεις να σε πω – άλλες από εκείνες που
ξαπλώνουν στα ανάκλιντρα των ποιητών.
 Ας σχηματιστεί το ηφαίστειο: Ουράνιος; Νεφεληγερέτης;
 Κινδυνώδης; Τρεχούμενος; Ιπτάμενο ιστίο;  Φως στα
 υπόγεια της σαρκός; Υπερώον;
Στο ταμείο του ευσεβούς να σε ψαξω;
(η λέξη ευσέβεια, σήμερα,  μάλλον αστεία)

Ποια λέξη; Οίνος ή σταφύλι; Για τα χείλη; Για την καρδιά;
Φάρμακο για την αρρυθμία; Πώς σε εννοούν
όλοι οι άλλοι; Στην έννοια «υπάρχω» στην έννοια
 «δεν υπάρχω»; Να σε πω, ον εξ απορρήτων;

Είτε  υπάρχεις είτε δεν υπάρχεις
το αίσθημα αυτό - μιας γλώσσας που κάτι αναζητά -
λαμπτήρας είναι, μόλις άναψε και καίει
(όπως το τέλειο ποίημα που φλογίζει το νου του ποιητή
σαν μια υποσχόμενη φτερούγα).


       Πρώτη δημοσίευση στο poeticanet

Π