Translate

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

Andrija Radulovits



ΑNDRIJA RADULOVITS                                                                           
                                                 

                                             
ΑΝΤΡΙΓΙΑ ΡΑΝΤΟΥΛΟΒΙΤΣ
               
             XΕΜΙΝΓΟΥΕ Ι

Διέσχιζε ένα πευκοδάσος με βήμα αργό, μόνος,  με μακριά μαλλιά και
γένια
κάτω από το φως του φεγγαριού
έψαχνε
επειδή είχε πιάσει φιλίες με το φεγγάρι



δεν κινιόταν στο φως της μέρας
η νύχτα ήταν ηρεμότερη-βαθύτερη και κατά κάποιο τρόπο
ίδια με τον ήρεμο ωκεανό, με πολλά έναστρα νησιά, που ο ίδιος τα αντι-


                                                          λαμβανόταν με τον δικό του τρόπο
προβλέποντας τι ψάρια θα πιάσει,  και την επόμενη νύχτα η Μεγάλη Άρκτος
                                                                                  ήταν η πυξίδα του
νωρίς το βράδυ ετοίμαζε
το αγκίστρι του και το καλάμι από μπαμπού

μετά πήγαινε στη λίμνη
και στην όχθη της άνθρωποι κάθονται σταυροπόδι
πετρωμένοι για χιλιάδες χρόνια, άνδρες και γυναίκες,
στην πανσέληνο τα ψάρια δεν τσιμπάνε
κάποτε, όταν βαρεθεί, θα βγάλει νερό με την κούπα του
από τη λίμνη και με τις παραινέσεις του φίλου του

θα ραντίσει ένα πέτρινο κορίτσι
με κλαδιά μπαμπού, έχοντας τη βοήθεια του φεγγαριού,
 θα τη ζωντανέψει και θα την πάρει στο σπίτι του.
Έτσι συνέβη.


Τους παρακολούθησαν χιλιάδες λάμψεις
κι άλλα τόσα ψάρια.
Ήταν ένα πευκοδάσος και μια νύχτα χωρίς το φεγγάρι της.

Mετάφραση
Κλεοπάτρα Λυμπέρη









Ο Andrija Radulovits είναι ποιητής από το Μαυροβούνιο.





Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

Κλεοπάτρα Λυμπέρη





                                ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ

                                Οι λέξεις 
είναι άλογο· 
                                                     κι άλλοτε
                                                                     λιβάδι 
                                             για να τρέχει 
                                   
                                                    το άλογο.


                                     (Το μηδέν σε φωλιά)




Kλεοπάτρα Λυμπέρη - Το μηδέν σε φωλιά - προδημοσίευση


  ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ
   

          
Tο να μιλάς διαρκώς για το άπειρο δείχνει μια
διάθεση εξαφάνισης – μου λέει το κάδρο –
οι λέξεις είναι άλογο κι άλλοτε λιβάδι για να τρέχει το
άλογο, γι’ αυτό μείνε στο άλογο που οδηγεί
ώσπου ο αιών να συμπληρωθεί.

Οι λέξεις σε ανοίγουν ολοένα σε υψώνουν
μπαίνεις πότε σε πουλιά πότε σε δέντρα.
Όταν όμως κατεβαίνεις στο χώμα
η γη πηδάει έξω απ’ το φθαρτό              γιατί
εκεί το σ’ αγαπώ ηχεί καλύτερα
τρίζει μέσα στα σπλάχνα.


                     (Το μηδέν σε φωλιά