Translate

Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ






ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ    ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ    ΓΙΑΝΝΗΣ  ΖΕΡΒΑΣ   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ                   ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ    ΓΙΑΝΝΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ        ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ
                  ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ          ΓΙΑΝΝΗΣ
ΖΕΡΒΑΣ             ΓΙΑΝΝΗΣ       ΖΕΡΒΑΣ        ΓΙΑΝΝΗΣ
            ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ   ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ



Μαδουρή

        Για τον Μάριο Ποντίκα


Χρόνια η θάλασσα ανάμεσα
Χωρίζοντας τις αναμνήσεις
Ένα τραπέζι που καθήσαμε
Διαβάζοντας μαζί
Από την άλλη μεριά της θάλασσας
Την άλλη μεριά της ζωής
Τραπέζια πολλά από τότε
Μιλώντας, τρώγοντας
Γράφοντας, διαβάζοντας
Κάποτε φωναχτά
Όπως τότε
Που με διόρθωνες
Να μου θυμίζεις
Μεσα από τα χρόνια
Πως δεν θέλει πάθος η ανάγνωση
Αλλά μυαλό ακρίβεια και μέτρο
Μια ατράνταχτη ιδεολογία προπαντός
Μια αγάπη αποφασισμένη
Κι ας κρύβει βάσανο αμφιβολία σύγκρουση,
Πως υπάρχει εκείνο που τα ξεπερνάει όλα αυτά
Η καρδιά
Που ακουμπούσαμε μαζί
Επάνω στο τραπέζι ενός ποιητή
Έξω απ’ το σπίτι ενός ποιητή
Με το βιβλίο ενός ποιητή
Ανάμεσά μας
Σαν θαλασσινή πατρίδα
Που μόλις σήμερα τυχαία
Την επισκέφθηκα
Ξανά
Για να σε βρώ,

Πατέρα.



                                                Λευκάδα
27/10/2013

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ



ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ



ΣΤΗ ΡΑΠΤΟΜΗΧΑΝΗ

Ο τόπος είναι χρόνος
προορισμένος μόνο για την επιστροφή
γιατί ο τόπος πάντα ταξιδεύει
λιωμένο φως
μες στην ασυμμετρία των σφουγγαριών
τόνος λευκός κρυσταλλωμένος
μια ανάσα πριν τον ρεμβασμό
η επίφαση του ανύπαρκτου
μες στην ακινησία

κι αυτό που ως ήχο χρώματος
γραφεία ταξιδίων διαφημίζουν
δεν είναι τα παράθυρα που βλέπουν στα λιοτρίβια
-επιστατούν ανελλιπώς
η Τριχερούσα Παναγιά με την Φραγκογιαννού-
ούτε οι γαρδένιες βέβαια στους γκαζοτενεκέδες
-ο σπαραγμός του εφήμερου που όλο κιτρινίζει-

αλλά η κατάμαυρη σκιά της ραπτομηχανής
σε ασβεστωμένο κήπο              
αδιάκοπα τις ξηλωμένες μνήμες να γαζώνει                
να μπουν στα ξενυχτάδικα τριζάτοι και με τσάκιση
οι ναύτες του Τσαρούχη
να πιουν κρασί
να κλάψουνε
να περιπλανηθούν
τ’ άλλο πρωί να μοιάζουνε
φιγούρες φαγωμένες του Μπουζιάνη.











  Από την ποιητική συλλογή
  Επιδορπιο (Κέδρος 2012)



Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ




ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
ΛΟΥΚΙΔΟΥ
ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
ΛΟΥΚΙΔΟΥ
ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
  
ΛΟΥΚΙΔΟΥ
ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 
       ΛΟΥΚΙΔΟΥ






PΕΖΕΝΤΑ

Εκείνη:
-Δεν ομοιοκαταληκτούσανε ποτέ
τα λόγια μου με τη φωνή μου.
Κι ήμουν αυτό που αρνιόμουν
ηχώ από βράχια που έπεφταν             
ίχνη γεμάτη μιας αφής              
που όμως της λείπαν δάχτυλα
-κάποιος μετράει
επάνω στο σεντόνι τα λεφτά του
τα βρίσκει πάντοτε λειψά-
μια επανάληψη αστροφεγγιάς
κι ύστερα πάλι το άδειο
 

                       και όταν λέμε άδειο
                       δεν εννοούμε τη σιωπή
                       αλλά να ζεις το αταίριαστο     
                       κι άφαντος να ’ναι ο κήπος.

Εκείνος:
-Μην παραδίνεσαι, μικρή μου Ρεζεντά
ανέλπιστα κάποια στιγμή
τα αδύνατα μπορούν να γίνουν δυνατά 



κι ας αναβοσβήνει σταθερά τα φώτα της               
η ηλικία του καθρέφτη
- θα λήξει κάποτε κι αυτή
σύντομη σαν διήγηση
με έκβαση προβλεπόμενη -
κι ας είναι αφηρημένοι οι δικαστές
και σιωπηλοί οι άγιοι μες στα εορτολόγια.

Η απάντηση θα ’ρθει μια βραδιά
όταν οι επιζήσαντες σχίσουν μεμιάς
του κόσμου όλα τα σεντόνια
     -τι θα ’βρουν τότε
            να φορέσουν τα φαντάσματα
                 ποια τύψη θα εφεύρει ο θάνατος
                     για να μας διεκδικήσει;

                            Εκείνη:
                                  -Μα τι κουβέντες κύριε
                                       τι απερισκεψία
                                           κι αν όσα αισιόδοξα μου υπόσχεστε
                                              αίφνης πραγματοποιηθούν
                                               -για τα σεντόνια, λέω, τα σχισμένα-
                                              τότε όλο αυτό το θέατρο σκιών
                                           πού θα παιχτεί
                                      κι εμείς που ως γνωστόν
                                 φοβόμαστε το χιόνι
                             χωρίς μία παράσταση
                      πώς θα περάσουμε το απόγευμα
               πριν τη Μεγάλη Νύχτα;   

                          


                                       
                         











ΥΠΕΚΦΥΓΗ

Ουδέποτε προσέξατε τόσον καιρό
πως συστηματικά αποφεύγαμε
- και στα κουρεία ακόμα -
τους καθρέφτες
ότι μονίμως λείπαμε                   
πάντα απ’ το ίδιο μάθημα

                                         και με την πλάτη
                               στον κρύο τοίχο κολλημένη
                   σφιχτά στην τσέπη μας
το βότσαλο κρατούσαμε.

Μόνο που ο ορίζοντας στενός
και οι λίμνες γύρω ξαφνικά 
σε πλήρη ξηρασία…
          Πώς να πληγώσεις το κενό
                   ποιοι κύκλοι να σχηματιστούν
                            μες στην ανυπαρξία!

                                              Κι όχι …
                                           δεν είν’ νερό αυτό που κυματίζει


μα η κακή απομίμηση
του βουλιαγμένου χρόνου
ή κέδρων αντανάκλαση
μες στη δική σας αυταπάτη.

Κοιτάξτε πιο προσεκτικά.
Δεν έχει λίμνη πουθενά
κι αφήστε πια αυτή την εμμονή
δεν είν’ νερό αυτό που κυματίζει.