ΣΟΦΙΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΟΦΙΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΟΦΙΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΟΦΙΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΟΦΙΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΟΦΙΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

 

Μείνε όπως ήσουν. Έτσι   

                    ήσουν. Λευκή. Τα μαλλιά σου. Κάνε στο πλάι τα μαλλιά σου. Ναι. Λίγο πιο πάνω. Ναι. Μηδέν.

Μπροστά στο μηδέν. Κι όμως ήσουν εκεί. Πλαγιασμένη. Νεκρή. Φύσαγε ο δαίμονας μέσα στα δέντρα. Και φεύγανε τα

φύλλα σαν πουλιά. Στοιχειά. Με θάμπωνε ο αέρας. Θάλασσα. Βούιζε. Λύσσαγε. Άφριζαν μπλε θυμό τα κύματα στην άμμο. Και ξέρναγαν οι βράχοι γκρι σκουριά. Τότε είδα μια πατημασιά. Και τρεις κηλίδες αίμα. Ήσουν εκεί.

Πλαγιασμένη. Νεκρή. Κι έγινε άκρα σιωπή. Άρχισε τότε να σκιρτάει το κορμί σου. Μου φάνηκε

πως κόχλαζε η πνοή σου. Πάγωσα απ' τον τρόμο. Πάγωσα απ' τον πόθο. Έβγαινε από

μέσα σου μια άδεια μουσική. Έσκυψα τότε στην πληγή. Ρούφηξα την ύστατη σταγόνα. Δάγκωσα τα πέτρινά σου χείλη. Μούσκεψα το άσπρο φόρεμά σου. Και σε μίσησα. Αν ήξερες πόσο σε μίσησα. Ήσουν δική μου όσο ποτέ και ήμουνα χαμένος.

 

             Από το βιβλίο     

            "Νεροπομπή", εκδ.

             Νεφέλη 2001) 

             Απόσπασμα από 

             μονόλογο του 

             Ορφέα.