KΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ
TΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝ
Η Έλλη κάθεται
στο τραπέζι
(υπομένει τη
βαρύτητα)·
στις παύσεις
του δείπνου της εξορύσσει
μια χώρα να η σκηνή των φαινομένων
που αλλιώς
σημαίνεις: στις παύσεις του
ύπνου μου το
Πνεύμα τρώει στα ενδότερα.
Είμαι : η θέα με άφησε να φύγω
***
Τα μάτια
–έλεγαν οι μορφές- τις μορφές δεν
τις βλέπουν
σαν άλογα που ανεβαίνουν
στα νέφη· ενώ
γυρι-γυρίζουν
χλιμιντρίζουν τα άλογα
ολημερίς
κατατρώγουν τη μερίδα τους : η
ομορφιά
στρέφεται προς τα πάνω
(γι’ αυτό οι
πλεξούδες της Έλλης
μου πλέκουν
σκαλάκια)
η Έλλη κάθεται
στο τραπέζι
ονομάζει τη
φθορά φαγητό στα
κομμάτια του
κρέατος στοργικός συγγενής
ότι η σάρκα
γίνεται τροφή του μη περαιτέρω
(άραγε
φθείρεται το πράγμα ή μήπως
σαπίζει ο
κάτοχός του;)
έτσι που
τρέχουν οι στοιβάδες μου
θα μείνω μόνη
μου
***
Το φαγητό
συντηρείται από την κίνηση του
χεριού : μ’
ένα πιρούνι επιτίθεται ο ιππέας στην ύλη του
αναβάτης στην
κραιπάλη αυτή των στιγμών
(το φαγητό σε
προσκαλεί στα πεδία των μαχών;)
επιτίθεμαι
στον ιππέα τρέπω σε φυγή των
ίππον του
για να μείνω
αναπόδειχτος στη φαντασία
(κι αν ίσως το
φαγητό με χρειάζεται ως υστεροφημία
του
αναγκαίου κάτι ας σκεφτώ)
το φαγητό στη
νηστεία της φαντασίας
είναι άγουρο
παρόν που φαγώνεται·
ως επακόλουθο
του παρόντος το μέλλον θέλει
προσοχή να μην
φαγωθεί
{τα αποφάγια
της ζωής μου με εικάζουν
ωραίο δείπνο
αδαπάνητο)
η Έλλη υπό το κράτος των αισθήσεων
στέφει την όραση οδηγία: ιδού εγώ πίδακας
παρουσίας· όμως στα
αποφάγια της λάμψης ξιφομαχεί το μά-
τι ιππότης χρόνια στην ιπποσύνη
(ό,τι δεν φτάνει το μάτι ονομάστηκε
αβλεψία)
βλέπω : περιβρέχω τη θέα με ξηρά
(Από το βιβλίο ΤΟ ΡΗΜΑ ΠΕΙΝΑΩ
Εκδόσεις ΑΓΡΑ, 2001)
