ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ - Ο Βαφέας

  

    ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ      ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ       ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ

                     ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ          ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ 

                             Ο Βαφέας

παραφορ'  αγαπιόμαστε, του 'λεγε αυτή

μα εκείνος έβλεπε το βάραθρο βαθύ

το στόμα της καλοσχηματισμένο κοίταζε

στην κάνουλα του ονείρου σφηνωμένο

κι οι δυο επικαλούμενοι κοινό ένα πεπρωμένο

το ίδιο ποίημα γράφοντας κι οι δυό

η μία νύχτα πάντως έσπρωχνε την άλλη

μ' αυτοί αγκαλιάζονταν παράτολμα

πριν η αυγή σκληρή τη άρνηση να υψώσει

κι αφού την αγαπούσε δυνατά

(δεν το 'κρυβ' ευθύς τ' ομολογούσε)

έπειτα εκείνος έβαφε 

την κάνουλα χρυσή

κι έκλεινε θημωνιές στα στιβαρά

τα μπράτσα του λιμναία τα μαλλιά της

και την ανέσυρε ολόλαμπρα γυμνή

- στάσιμα τώρα στάζοντας κατάμαυρα νερά

του έρωτα διακριτή μέδουσα ή και ιέρεια

απ' το βαρύ πινέλο του μόλις λουσμένη στο αίμα

          Aπό τη συλλογή ΧΩΜΑ ΜΕ ΧΩΜΑ Η ΜΑΧΗ

Γιωργος Βέης

ΓΙΩΡΓΟΣ  ΒΕΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ    ΒΕΗΣ       ΓΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ       ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ        ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ  

ΕΚΕΙΝΗ Η ΑΝΟΙΞΗ

 Όπως το μηδενικό βάρος του ουσιώδους

η μουσική δηλαδή από το φλάουτο
του δόκιμου μοναχού
έτσι ακριβώς και το μήνυμα φτάνει από εκεί
που δεν το περιμένουμε
χωρίς μεσάζοντες
χωρίς φιλοφρονήσεις μιας ασήμαντης ρητορείας
όχι τόσο διφορούμενο ή δυσνόητο
αλλά ξαφνικά δικό μας
σαν το σκοτάδι
που δεν μπορούμε βέβαια να το πούμε
ούτε καν να το δείξουμε
λες και είναι κλεμμένο διαμάντι
ατίμωση ή έκλαμψη
θα ενωθεί όπου να’ ναι με τα χρώματα του φθινοπώρου.