Ιφιγένεια Σιαφάκα - Σκατζόχοιρος με παπιγιόν

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ    ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ

   ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ   ΣΙΑΦΑΚΑ

        ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ    ΣΙΑΦΑΚΑ

ΚΟΥΤΣΟ

Ασθμαίνον σώμα περιγράφει σώμα και γραμμές με κιμωλία στο κουτσό: ανθοφορούμε σε πνευμόνια τσιμεντένια και κυψελίδες δαγκωμένες από γύπες στα νύχια των ποδιών. Ανασκουμπώνεται απ’ το χώμα η μαμά ραντίζοντας με ξίδι και χολή τη νοσταλγία των σχημάτων, ψωμί και ζάχαρη ταΐζει το θηρίο της λιακάδας, όταν αυτό μ’ ένα δαδί σε σχήμα προβοσκίδας καίει το μέλι στις θηλές μες στα βαμβακερά της έξτρα λαρζ σε χρώμα μπλε και ύφος μουσταρδί. Ολόγυμνη πλέον η μαμά μάς χαιρετάει μ’ ένα σάβανο λευκό που ανεμίζει στάχυα, κιμωλίες και βαμβάκια.

Μ’ έναν σκορπιό στο μάτι και κλαδεμένοι απ’ το πολύ το φως, εμείς κουτσαίνουμε στου δρόμου τη στροφή. Μας οδηγεί ο Πάολο ντε Σιλένθιο, χωλός, μουγγός, μεγαλορρήμων στην απώλεια. Δούλεψε κάμποσα

χρόνια σε καράβια εμπορικά, έκανε σύφιλη, λεφτά, θάλασσες άνω κάτω, λάτρεψε το γαλάζιο και το ουίσκι, φρόντισε το γιασεμί και τις τιράντες και μια παρθένα ζωντοχήρα στη Σαγκάη που ονομαζόταν Βιργινία Τσα Λο Το.  Πέθανε μόλις στα τριάντα πέντε και ανελήφθη από ουράνια παλαμάρια τραβηγμένος, καθώς λένε.

Α, είμαστε αερόστατα πληγών επάνω στο κουτσό

με μνήμες κρεμασμένοι απ’ τα ρουθούνια

αχίλλειες πτέρνες που τοξεύουν ουρανό

πηδάμε, αδαείς και δυνατοί, μια παρθενοραφή

    της τύχης που στραβώνει –

             Είναι ο τρόπος πλέον, Χούλιο, να προσπερνάει

                                        
                τη ζώνη των θανάτων η ανθρώπινη φυλή:

                        

             πρωτότυπη στην υπόμνηση της θλίψης

                                                 

                                                    εξεγερμένη και αχερόντεια στεγνή 

                                
                  (από το βιβλίο "Σκατζόχοιρος με παπιγιόν" εκδόσεις Σμίλη, 2019)

    

Δημητρης Παπαστεργίου/ Τα μεροκάματα ενός έρωτα

                ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
            ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
                           ΔΗΜΗΤΡΗΣ
                     Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ

 ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
(Η Ιερή Ακολουθία της Δευτέρας)

Κάθε Δευτέρα που φοράς φρεσκοσιδερωμένα
μπλουζάκια, φόρμα, εσώρουχα λευκά και μυρωμένα
και κάνει ανυπόφορη ζέστη στο εργοστάσιο
ιδρώνεις
                                 
και ιερουργώ στα μύρα του κορμιού σου.


          
μαγειρεμένο φαγητό, μαλακτικό και πούδρα,
πορτοκαλόφλουδα λικέρ κεράσι, κρέμα ημέρας,

           
  
αφρολουτρο και άρωμα λεβάντας απ' το παζάρι.
    


(από την ποιητική συλλογή Το μεροκάματο ενός έρωτα
Εκδόσεις Εντευκτηρίου, 2019)

Τόλης ΝΙκηφορου /Κάτι σαν

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ         ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ             ΤΟΛΗΣ Νικηφόρου              ΤΟΛΗΣ                                            ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ τόλης ΝΙκηφόρου

                                             
                                                   Κάτι σαν 

αναμεσα στις λέξεις
όταν  ανοίγει ένας φεγγίτης
η μυστική καταπακτή

κάτι ολοφάνερο και μαγικό
σαν άγριο θηλυκό
σαν οπτασία
κραυγή των γλάρων
μέσα στην ομίχλη

κάτι σαν άρωμα
κάτι σαν αίσθηση
πέρα από τις αισθήσεις
κάτι σαν φως

ανάμεσα στις λέξεις
κάτι σαν φως



Από τη συλλογή Φωτεινά Παράθυρα, 2014

Ειρήνη Βακαλοπούλου - Η επίσκεψη

gyorgy ligeti - musica ricercara [1/11]

ΕΙΡηΝΗ ΒΑΚαλοΠΟΥΛΟΥ   ΕΙΡΗνη ΒΑΚΑΛοπουΛΟΥ
     ΕΙΡΗΝη ΒΑΚαΛΟΠΟουΛΟΥ ΕΙρηνη ΒΑΚΑλοπουΛΟΥ
                              ΕιρήΝΗ ΒΑΚΑλοπούΛΟΥ

μ α ύ ρ ο   π ε ύ κ ο

περπάτησα ένα σπίτι
μονόχρωμο και σκούρο
γνώριμο σπίτι
οι ένοικοί του
αντί σε κάδρα φωτογραφίες
βρύα είχαν γίνει
πράσινα ολόλαμπρα βρύα

 
κι ένα μαύρο πεύκο
στο σαλόνι
κομμένο πεύκο
έμοιαζε με άλογο
ξαπλωμένο
τα μέλη του ακίνητα
άρρωστο μα δεν βογκούσε
μόνο το μάτι του σπάραζε

ήταν το δίκο σου μάτι
ήταν το δικό μου μάτι

λευκό πουκάμισο σου φόρεσα
κι ένα λουλούδι στο στόμα
κόκκινο
σαν αφρικανικός ήλιος
δεν ήσουν νεκρός
το χρώμα σου ήταν ζωηρό
κι ο βολβός του ματιού
έπαιζε κάτω απ΄ το δέρμα

μόνο να σε στολίσω ήθελα
μόνο να σε στολίσω ήθελα κήπε μου


(από το βιβλίο Η επίσκεψη, εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2018)

Γιώργος Χ.Κασαπίδης - Αλάνα 21

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ  ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.KΑΣΑΠΙΔΗΣ
           γιωργος Χ.ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ  Γιωργος Χ.                             
ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ   Γιωργος Χ. ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ  Γιώργος Χ.

                              Γιώργος Χ. Κασαπίδης
                        Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΒΑΘΟΣ ΙΔΙΑ
                        ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΕΛΕΤΑ ΑΠΌ ΑΥΓΑ ΤΕΡΜΙΤΩΝ
                        ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ
                        ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΟΥΝ ΜΕ ΑΞΙΩΣΕΙΣ
                        ΤΙΣ ΤΟΞΩΤΕΣ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ ΓΕΦΥΡΕΣ

                        Το λευκό δεν θα μ' έθελγε
                                      αν δεν υπήρχε το μαύρο 
                                

                              Το σκούρο χρώμα
                                                         της γης η βαρύτητα
                               ελκύουν περισσότερο από την ελαφρότητα
                                           των πουπουλένιων συννέφων
                  

                                        κι ο Μιχάλης που χρωστάει τέσερα νοίκια
                                          όσο ακόμη έχει σύνδεση στο ηλεκτρικό
                                               θα σερφάρει με την ίδια ένταση
                                                      στο αχανές διαδίκτυο

                                                                         (από την ποιητική συλλογή Αλάνα 21
                                                                          Εκδόσεις Οδός Πανός, 2019)

Μαίρη Κλιγκάτση - Νυμφώνας

ΜΑΙΡΗ    ΚΛΙΓΚΑΤΣΗ
    ΜΑΙΡΗ
ΚΛΙΓΚΑΤΣΗ          ΜΑΙΡΗ
             ΚΛΙΓΚΑΤΣΗ
    ΜΑΙΡΗ

Ρουθ/Βηρσαβεέ

Θα πρέπει να πήγες να ήρθες, να είπες κυρίως ό,τι 
θυμάσαι να είσαι / σου είπαν και εκείνοι πώς μοιάζεις, τι
χρώμα στα δάχτυλα έχεις εσύ και ποιο τα μαλλιά σου /
σου δείζαν πώς βράζει ο γέρος παππούς στο τσουκάλι
τα φρέσκα του ζώα, πώς κλείνει ο άνδρας τα μάτια 
κοιτώντας τον ύπνο, πώς κλαίει η γυναίκα με γέλιο το
γέλιο / μας είπες σελίδες γραμμένες για εκείνες για
εκείνους, για σένα που νομίζεις πως ξέρεις / και τάισες,
έφαγες, χώνεψες στρογγυλό μαύρο / σ’ ανοίγει σπασμένη 
το τώρα στο κρύο τραπέζι, σε ψάχνει, βουλιάζεις.


Μα, πες μου, τι είναι αυτό το κουτί που κρατάς για 
κεφάλι / πόσα ονόματα κρύβεις / σου λένε, μιλάνε 
χιλιάδες κεφάλια, τα χέρια σού λέω, τα χέρια που πιάνουν
το κρύο κεφάλι, σε αφήνουν, σε δέρνουν, χιλιάδες σου
χέρια μες στο κεφάλι / σε πήραν σε φάγαν δική τους πια
τώρα / και πήγες και ήρθες και είπες αυτά που θυμάσαι,
ωραία μην κλαις, μην φοβάσαι, δεν πρέπει, αφού δεν
θυμάσαι το πριν το μετά το παρόν σου /μα πρέπει μπροστά
σου να δεις εκείνη μπροστά στον καθρέφτη, κι εκείνον
στην άλλη του άκρη σπασμένο, σπασμένοι κι οι δύο.


Ο άνθρωπος μόνος μονάχος μπροστά στον καθρέφτη,
η μάχη το σώμα, εκείνο που ανήκει / σε ποιον το δικό
μου κι ο Ξένος ως τι πια δικός μου, σου λεν δεν σε
ακούω, δεν βλέπω πού είσαι, μα είσαι

εδώ ώς εδώ που με φτάνεις. Με φτάνεις.

                        

      [αυτός που δεν έγραψε ποιήματα]

Θυμάμαι να έραψα ξανά επάνω μου την πτώση.
Ας πούμε πως βαφτίστηκε
«Η βαρύτητα και η χάρη».
Κι ας πούμε πως τώρα εσύ αγγίζεις το βαρύ σου κεφάλι,
Και πέφτουμε και οι δυο κουρασμένοι
στα χέρια που
τώρα αγγίζουν το χρυσό σου κεφάλι.

Πώς ήταν έξι και δώδεκα και βούιζε, κόχλαζε, έτρεμε
η πίστα φωτός, το μελίσσι που γίναμε.
Και σκόρπισες, έφυγες, πρόλαβες τελικά.

Ας πούμε — ότι ξέρεις πως ξέρω:
«Μα υπάρχει προφανής διαφορά σε ένα ποίημα που νομίζει
πως γράφεται,
σε ένα μυθιστόρημα που είναι ήδη γραμμένο».

Και ας πούμε επιτέλους για τις πόλεις, τα φώτα,
το ζώο που είναι ο λαιμός σου.
Ας πούμε επιτέλους για αυτά και για εσένα.
Αφού εμείς- εσύ δηλαδή,
άλλον προορισμό απ’ το να πέφτεις στα χέρια δεν έχεις.
Κι ας πούμε τελικά για σημεία αντιλεγόμενα,
για κείνες τις γραμμές που οι δυο συναντιέστε.

Για ό,τι κάποτε διαβάσαμε στην απόσταση
και για τη μεγάλη της λίμνη,
που μέσα της πνίγομαι, που μέσα σε κρύβω

εσένα που μ’ είδες. 

.

Aπό την ποιητική συλλογή Νυμφώνας, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2019.

Χαρης Μελιτάς - 1 ποιημα

ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ
ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ

ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΖΩΗ
Δεν έπρεπε να πάρω κατοικίδιο. Όσο γερνάω οι ευθύνες μεγαλώνουν. Συνέχεια το τρέχω στους γιατρούς τα πάντα όσο πάνε ακριβαίνουν. Φτάσαμε πλέον σε σημείο απερίγραπτο να μοιραζόμαστε το ίδιο πιάτο. Αυτός ο σκύλος είναι σκέτη φυλακή.
Δεν προλαβαίνω ούτε ν' αναπνεύσω
να πάρω έναν φίλο στο τηλέφωνο να βάλω τα καλά μου στον καθρέφτη. Νομίζω ηδονίζεται να με μονοπωλεί ν' αποτελεί το κέντρο βάρους της ζωής μου.
Χάθηκαν ανεπιστρεπτί τα κόκκινα φεγγάρια
πάνε τα δώρα, τα παιχνίδια, τα καμώματα. Φορώντας ένα αίνιγμα στο βλέμμα βυθίζεται στο γυάλινο κουτί μη χάσει τον καιρό και τις ειδήσεις. Κι αυτές οι βόλτες πρωί-βράδυ, άλλο βάσανο.
Σιχάθηκα κολάρα και λουριά
το φίμωτρο που πήρα τις προάλλες.
Αν κι αποφεύγω τους περαστικούς φοβάμαι μην τυχόν και με δαγκώσω.

Κλεοπάτρα ΛΥμπέρη - ποίημα

         KΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ

              

TΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝ

Η Έλλη κάθεται στο τραπέζι

(υπομένει τη βαρύτητα)·

στις παύσεις του δείπνου της εξορύσσει

μια χώρα      να η σκηνή των φαινομένων

που αλλιώς σημαίνεις: στις παύσεις του

ύπνου μου το Πνεύμα τρώει στα ενδότερα.

  

Είμαι :  η θέα με άφησε να φύγω

                       ***

                  

Τα μάτια –έλεγαν οι μορφές- τις μορφές δεν

τις βλέπουν σαν άλογα που ανεβαίνουν

στα νέφη·                        ενώ

γυρι-γυρίζουν χλιμιντρίζουν τα άλογα

ολημερίς κατατρώγουν τη μερίδα τους : η

ομορφιά στρέφεται προς τα πάνω

(γι’ αυτό οι πλεξούδες της Έλλης

μου πλέκουν σκαλάκια)

                 η Έλλη κάθεται στο τραπέζι

                 ονομάζει τη φθορά φαγητό    στα

                 κομμάτια του κρέατος στοργικός συγγενής

                 ότι η σάρκα γίνεται τροφή του μη περαιτέρω

                 (άραγε φθείρεται το πράγμα       ή μήπως

                 σαπίζει ο κάτοχός του;)

                 έτσι που τρέχουν οι στοιβάδες μου

                 θα μείνω μόνη μου

                              ***

Το φαγητό συντηρείται από την κίνηση του

χεριού : μ’ ένα πιρούνι επιτίθεται ο ιππέας στην ύλη του

αναβάτης στην κραιπάλη αυτή των στιγμών

(το φαγητό σε προσκαλεί στα πεδία των μαχών;)

επιτίθεμαι στον ιππέα           τρέπω σε φυγή των ίππον του

για να μείνω αναπόδειχτος στη φαντασία

(κι αν ίσως το φαγητό με χρειάζεται ως υστεροφημία

του αναγκαίου          κάτι ας σκεφτώ)

το φαγητό στη νηστεία της φαντασίας

είναι άγουρο παρόν που φαγώνεται·

ως επακόλουθο του παρόντος   το μέλλον   θέλει

προσοχή να μην φαγωθεί

{τα αποφάγια της ζωής μου με εικάζουν

ωραίο δείπνο αδαπάνητο)

                              ***

                  η  Έλλη υπό το κράτος των αισθήσεων

                  στέφει την όραση οδηγία: ιδού εγώ     πίδακας

                  παρουσίας·                         όμως στα

                  αποφάγια της λάμψης ξιφομαχεί το μά-

                  τι ιππότης χρόνια στην ιπποσύνη

                  (ό,τι δεν φτάνει το μάτι ονομάστηκε

                  αβλεψία)

                  βλέπω : περιβρέχω τη θέα με ξηρά

                       (Από το βιβλίο ΤΟ ΡΗΜΑ ΠΕΙΝΑΩ

                        Εκδόσεις ΑΓΡΑ, 2001)