Ιφιγένεια Σιαφάκα - Σκατζόχοιρος με παπιγιόν

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ    ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ

   ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ   ΣΙΑΦΑΚΑ

        ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ    ΣΙΑΦΑΚΑ

ΚΟΥΤΣΟ

Ασθμαίνον σώμα περιγράφει σώμα και γραμμές με κιμωλία στο κουτσό: ανθοφορούμε σε πνευμόνια τσιμεντένια και κυψελίδες δαγκωμένες από γύπες στα νύχια των ποδιών. Ανασκουμπώνεται απ’ το χώμα η μαμά ραντίζοντας με ξίδι και χολή τη νοσταλγία των σχημάτων, ψωμί και ζάχαρη ταΐζει το θηρίο της λιακάδας, όταν αυτό μ’ ένα δαδί σε σχήμα προβοσκίδας καίει το μέλι στις θηλές μες στα βαμβακερά της έξτρα λαρζ σε χρώμα μπλε και ύφος μουσταρδί. Ολόγυμνη πλέον η μαμά μάς χαιρετάει μ’ ένα σάβανο λευκό που ανεμίζει στάχυα, κιμωλίες και βαμβάκια.

Μ’ έναν σκορπιό στο μάτι και κλαδεμένοι απ’ το πολύ το φως, εμείς κουτσαίνουμε στου δρόμου τη στροφή. Μας οδηγεί ο Πάολο ντε Σιλένθιο, χωλός, μουγγός, μεγαλορρήμων στην απώλεια. Δούλεψε κάμποσα

χρόνια σε καράβια εμπορικά, έκανε σύφιλη, λεφτά, θάλασσες άνω κάτω, λάτρεψε το γαλάζιο και το ουίσκι, φρόντισε το γιασεμί και τις τιράντες και μια παρθένα ζωντοχήρα στη Σαγκάη που ονομαζόταν Βιργινία Τσα Λο Το.  Πέθανε μόλις στα τριάντα πέντε και ανελήφθη από ουράνια παλαμάρια τραβηγμένος, καθώς λένε.

Α, είμαστε αερόστατα πληγών επάνω στο κουτσό

με μνήμες κρεμασμένοι απ’ τα ρουθούνια

αχίλλειες πτέρνες που τοξεύουν ουρανό

πηδάμε, αδαείς και δυνατοί, μια παρθενοραφή

    της τύχης που στραβώνει –

             Είναι ο τρόπος πλέον, Χούλιο, να προσπερνάει

                                        
                τη ζώνη των θανάτων η ανθρώπινη φυλή:

                        

             πρωτότυπη στην υπόμνηση της θλίψης

                                                 

                                                    εξεγερμένη και αχερόντεια στεγνή 

                                
                  (από το βιβλίο "Σκατζόχοιρος με παπιγιόν" εκδόσεις Σμίλη, 2019)