Η γραφή ενώ νιώθει ακατάπαυστα ένοχη για την ίδια της τη μοναξιά, δεν παύει ωστόσο να είναι και φαντασία άπληστη για μια ευτυχία των λέξεων, σπεύδει προς μια "γλώσσα" ονειρεμένη που η φρεσκάδα της, χάρη σ' ένα είδος ιδανικής προϊδέασης, θα εικονίζει την τελειότητα ενός νέου κόσμου αδαμικής αγνότητας όπου η "γλώσσα" δεν θα είναι πια αλλοτριωμένη. Ο πολλαπλασιασμός των γραφών θεσπίζει μια νέα Λογοτεχνία εφόσον αυτή δεν επινοεί τη "γλώσσα" της παρά για να είναι ένα πρόταγμα: η Λογοτεχνία γίνεται ουτοπία της "γλώσσας".
Ρολάν Μπαρτ
Ρολάν Μπαρτ