ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
ΛΟΥΚΙΔΟΥ

ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
ΛΟΥΚΙΔΟΥ

ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
  
ΛΟΥΚΙΔΟΥ

ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 
       ΛΟΥΚΙΔΟΥ

PΕΖΕΝΤΑ

Εκείνη:

-Δεν ομοιοκαταληκτούσανε ποτέ

τα λόγια μου με τη φωνή μου.

Κι ήμουν αυτό που αρνιόμουν

ηχώ από βράχια που έπεφταν             

ίχνη γεμάτη μιας αφής              

που όμως της λείπαν δάχτυλα

-κάποιος μετράει

επάνω στο σεντόνι τα λεφτά του

τα βρίσκει πάντοτε λειψά-

μια επανάληψη αστροφεγγιάς

κι ύστερα πάλι το άδειο

 

                       και όταν λέμε άδειο

                       δεν εννοούμε τη σιωπή

                       αλλά να ζεις το αταίριαστο     

                       κι άφαντος να ’ναι ο κήπος.

Εκείνος:

-Μην παραδίνεσαι, μικρή μου Ρεζεντά

ανέλπιστα κάποια στιγμή

τα αδύνατα μπορούν να γίνουν δυνατά 

κι ας αναβοσβήνει σταθερά τα φώτα της               

η ηλικία του καθρέφτη

- θα λήξει κάποτε κι αυτή

σύντομη σαν διήγηση

με έκβαση προβλεπόμενη -

κι ας είναι αφηρημένοι οι δικαστές

και σιωπηλοί οι άγιοι μες στα εορτολόγια.

Η απάντηση θα ’ρθει μια βραδιά

όταν οι επιζήσαντες σχίσουν μεμιάς

του κόσμου όλα τα σεντόνια

     -τι θα ’βρουν τότε

            να φορέσουν τα φαντάσματα

                 ποια τύψη θα εφεύρει ο θάνατος

                     για να μας διεκδικήσει;

                            Εκείνη:

                                  -Μα τι κουβέντες κύριε

                                       τι απερισκεψία

                                           κι αν όσα αισιόδοξα μου υπόσχεστε

                                              αίφνης πραγματοποιηθούν

                                               -για τα σεντόνια, λέω, τα σχισμένα-

                                              τότε όλο αυτό το θέατρο σκιών

                                           πού θα παιχτεί

                                      κι εμείς που ως γνωστόν

                                 φοβόμαστε το χιόνι
                             χωρίς μία παράσταση
                      πώς θα περάσουμε το απόγευμα
               πριν τη Μεγάλη Νύχτα;   

                          

                                       
                         

ΥΠΕΚΦΥΓΗ

Ουδέποτε προσέξατε τόσον καιρό

πως συστηματικά αποφεύγαμε

- και στα κουρεία ακόμα -

τους καθρέφτες

ότι μονίμως λείπαμε                   

πάντα απ’ το ίδιο μάθημα

                                         και με την πλάτη

                               στον κρύο τοίχο κολλημένη

                   σφιχτά στην τσέπη μας

το βότσαλο κρατούσαμε.

Μόνο που ο ορίζοντας στενός

και οι λίμνες γύρω ξαφνικά 

σε πλήρη ξηρασία…

          Πώς να πληγώσεις το κενό

                   ποιοι κύκλοι να σχηματιστούν

                            μες στην ανυπαρξία!

                                              Κι όχι …

                                           δεν είν’ νερό αυτό που κυματίζει

μα η κακή απομίμηση

του βουλιαγμένου χρόνου

ή κέδρων αντανάκλαση

μες στη δική σας αυταπάτη.

Κοιτάξτε πιο προσεκτικά.

Δεν έχει λίμνη πουθενά

κι αφήστε πια αυτή την εμμονή

δεν είν’ νερό αυτό που κυματίζει.