ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ

OΠΕΡΑ ΤΗΣ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗΣ ΟΡΑΣΗΣ

Η γλώσσα αγαπάει την έναρξη· γι αυτό θα διηγηθώ μια

αρχή που συνάντησα κάποτε μέσα στο γήρας του χρόνου

όταν εγώ νεαρό πουλάκι:

(Ο ποιητής ας μιλάει όσο κοιμάμαι)   

Ένα πτηνό επί των πτερωμάτων του δέντρου

ανήκει στον σκοπό της ησυχίας

(η φύση άρρητη, άρρητα τα πτερώματα

του ανέμου· η χαρά

των θροϊσμάτων)

Οσάκις τα πτερά του δένδρου αναλήπτονται

μένει ο κορμός στη γη

στην ερημιά της σαρκός του.

Αλλά είναι η ερήμωσή του βαθύτερη

από μια κατασπατάληση της ουσίας του

από μια κόλαση, αφού

δεν γίνεται να συνδεθεί με άλλα όντα.

Κάποτε ένα πουλάκι έρχεται στο κλαδί

φτιάχνει φωλιά· συντρίβεται η

ερημιά του πλάσματος δένδρο.

Από εκεί  κοίταζα· το πτηνό

στην εξορία του νυμφώνα του

πάνω σε άδεια φύση· οι λέξεις πουθενά·

σε γυμνό φόντο ο ουρανός ανάποδα·

από κάτω στοιχείο υγρό –  θάλασσα

με αφρούς· χωρίς πλοίο· το πτηνό

είδος                                   

σχέδιο ενός αφύσικου κελαϊδίσματος·

κάποτε η φύση εργάζεται με

παράταιρα είδη συγκινήσεων

όπως πχ φτερά χωρίς την πτήση τους

 – χωρίς πτηνό το αυγό

μοιάζει με σπίτι.

Κι άλλα πολλά σχέδια και οράματα του

πτηνού –είδα-

που ζούσα στη φωλιά μου με το βλέμμα

εκείνου που κοιτάζει χωρίς να βλέπει.

Γιατί η όραση συνήθως πηγαίνει αλλού

από κει που τη στέλνεις.

(Τι μικρή περιοχή η Γη για να τρέχει το μάτι)

   

   Να ορίσω αυτή τη φωλιά σαν εκείνη την χώρα που

   δεν έχει δικό της τίποτε· για να το δω στην πληρότητά του· 

   γιατί αυτό το είδος του σπιτιού είναι το πιο

   παρακείμενο στ’ αόρατα στ’ ανείπωτα

   στ’ ακίνητα

   (λόγια - η φαντασία μοιάζει σαν

   κουδουνάκι για ονειροβάτες)

   Το νόημα του πτηνού

   που ακινητεί

   σε τι θέλει άραγε να προσκαλέσει;

   Ωραία να μπεις στη θέση αυτή.

   (Με το ζόρι τα όρη

   τρέχουν πίσω από την ιστορία.)

   Καθότι εκείνη η φωλιά με το πουλί

   -μου φαίνεται-

   είναι το πλήρες, το ολόκληρο·

   σύμπαν εορτών

   και εορταζομένων.

   Το νόημα του πτηνού

   ίδιο με το νόημα του κοσμικού ωού

   -μου φαίνεται-

   (το αυγό είναι πάντα γεμάτο από κάτι).

   Τα αυγά, από πριν πτηνά ή

   απλώς σχέδια αποτυχημένα .

 

   Κι από πάνω ακριβώς τα ουράνια σώματα σε μια

   ασυμφωνία

   με αυτά τα παράταιρα στοιχεία

   πέτρες, χώματα, ξύλα, υγρά, νερά – που

   μερικοί τα ονόμασαν ύλη.

   Το πτηνό δεν προσφέρεται για διηγήσεις

   -λέει ο ποιητής - περίπλοκες καταλήξεις της γλώσσας

   μας χαρίζουν ξένες χώρες, μοναξιές

   και ποιητικές ακροβασίες.           

 

   Εντούτοις η ποίηση διόλου δεν την νοιάζει

   το φαινόμενου του πτηνού

   ούτε ενδιαφέρεται να εξηγήσει

  (αν ήταν φιλόσοφος ο ποιητής θα είχε πλήξει η

   φιλοσοφία).

  Ακούσω πάλι το πτηνό να λαλεί

   εν τω μέσω της νυχτός

   σαν ουράνιος νυμφίος, ακροβάτης

   στους αστερισμούς: 

  

   αναζητάς την αρχή μιας νέας ζωής;

   

   διαβεβαιώσεις για το ιδιαίτερο άρωμα

  

   των θαυμάτων;

  

   (πολύπλοκο άστρο το ερώτημα

  

   -απαντάνε όσοι από τον πόνο βρήκαν

   

   μια κλωστή και κρατιούνται)

   Το φως της νέας ζωής δεν ξέρει θάνατο.

   

   Σύντροφός μου εδώ μια ηλιακή

   

   ανεμώνη – σκύβει: με διαβεβαιώνει

   

   για το ιδιαίτερο άρωμα των θαυμάτων

   Να δείξω τώρα τη σταθερότητα της ύλης έτσι

   

   όπως με κοιτά απ’ του πτηνού

   

   τα μαύρα σπλάχνα

   

   κι αν η φωλιά μου μένει εδώ, εγώ

   να φεύγω να πετώ στο ουράνιο γρασίδι.

   Δεν ξέρω να κοιτάζω άλλο από

   την ομορφιά· των άστρων την παγίδα·

   η ομορφιά μικρή μικρούλα λάμψη

   

   όση σχεδόν η Γη

  

   (γιατί υπάρχουν κι άλλες μεγαλύτερες)

 

   Το χέρι του χρόνου αδιαφορεί

  

   για τη δόξα αυτού του πρωϊνού·

   θα μείνει άδειο από αφή.