Κατερίνα Χανδρινού

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ

Πουριτανισμός

Κάπου στο κέντρο του κρεβατιού μου, υπάρχει μια μαύρη τρύπα που οδηγεί στο μεσαίωνα.
Αν πέσεις μέσα, συναντάς υπερήλικες νομικούς με μαύρες τηβέννους να δουλεύουν νυχθημερόν σε ψηλοτάβανες βιβλιοθήκες.
Πλάι σ’ ένα κερί, προσπαθούν να επαναφέρουν καταργημένους κώδικες και ψηφίσματα που επί αιώνες έκαναν τον κόσμο σκυθρωπό.

Κάπου στο κέντρο

του κρεβατιού μου, 

υπάρχει μια μαύρη 

τρύπα που οδηγεί 

στο μεσαίωνα.

Κάπου στο κέντρο του κρεβατιού μου, υπάρχει μια μαύρη τρύπα που οδηγεί στο μεσαίωνα.
Αν πέσεις μέσα, συναντάς υπερήλικες νομικούς με μαύρες τηβέννους να δουλεύουν νυχθημερόν σε ψηλοτάβανες βιβλιοθήκες.
Πλάι σ’ ένα κερί, προσπαθούν να επαναφέρουν καταργημένους κώδικες και ψηφίσματα που επί αιώνες έκαναν  τον κόσμο σκυθρωπό.

Aπό το βιβλίο

Συμπαθές Αγρίμι
(Ενδυμίων 2013)

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ ΟΙ ΚΑΘΑΡΕΣ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΕΣ ΜΠΕΡΝΤ

Στην οικογένειά μου ήμασταν όλοι ανέγγιχτοι
γίνονταν όλα υπόκωφα και τελετουργικά. Ο πατέρας πίστευε πολύ στην Βίβλο τα βράδια πίσω από την ξύλινη πόρτα φίμωνε το στόμα της μαμάς. Ακούγαμε πνιχτούς ήχους όπως το χιόνι όταν.

Η μαμά είχε πάντα μαύρους κύκλους
κάτω από τα μάτια
για πρωινό τρώγαμε 
ξερό ψωμί και γάλα.

Εγώ και η αδελφή μου
μόλις κλείσαμε τα δέκα
αποκτήσαμε φτερά.

Όταν ο πατέρας ερχότανε στην κάμαρα
για την διαδικασία της εξέτασης
να διαπιστώσει την καθαρότητα
βγάζαμε τα εσώρουχα,

ανεβαίναμε σε ένα σκαμνί
και σηκώναμε τα φορέματα. Ύστερα πετούσαμε σ’ ένα μαύρο ουρανό που έβρεχε βράχους. Μία μέρα του δανείσαμε φτερά. Αργότερα θα τον βάλουν σε ξύλινο κουτί. Λίγο στενό. Εμείς από τότε πετάμε συχνά. Όταν.

Απο την συλλογή ΟΙ ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΓΗΣ
εκδόσεις Γαβριηλίδη 2016)

Έλενα Τουμαζή-Ρεμπελίνα

ΕΛΕΝΑ ΤΟΥΜΑΖΗ- ΡΕΜΠΕΛΙΝΑ
ελενα
         τουμαζή
              ρεμπελίνα

                      
ΕΛΕΝΑ ΤΟΥΜΑΖΗ-ΡΕΜΠΕΛΙΝΑ

Να σπαρταράς
σαν ψάρι μες στα δίχτυα
Να σπαρταράς
Έξω από το νερό 
Να σπαρταράς

Μεγάλο άγριο ψάρι
Που το σέρνουν δεμένο απ' την ουρά
Ζωντανό και λαβωμένο στη στεριά
Και το αποτελειώνουν
Αη Γιώργηδες και ήρωες της στιγμής
Κτυπώντας αλύπητα
Ηδονικά
Με ξύλινο δοκάρι
Υπό τις ιαχές και τα χειροκροτήματα των λουομένων
Που δεν πρόλαβε -θηρίο- να τους βλάψει
Κι ύστερα τρόπαιο ακριβό στην αγορά
Και εκλεκτός μεζές
Σε δείπνα πολιτισμού
Πιό θηριώδη απ' των θηρίων

Χωρίς έναν ανάμεσό τους ψαρά
Με θεϊκά αυτιά
Που ξαναρίχνει στ' ανοιχτά
Άγγιγμα παραμυθιού
Ξαναφέρνει σε εαυτό
Σώμα αρχαίο

Και μιλιά

(από την ποιητική συλλογή
"Έρχου"- Εκδόσεις αφή 2011 )

ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΦΩΣΚΟΛΟΥ

ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΦΩΣΚΟΛΟΥ
ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΦΩΣΚΟΛΟΥ
ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΦΩΣΚΟΛΟΥ
ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΦΩΣΚΟΛΟΥ

Ηλέκτρα

Έτσι ακριβώς σε σκέφτομαι: κα   τα   κε   ρμα   τι   σμέ   νη.

Δεκάδες φωτογραφικά καρέ που πριν ξαπλώσω τ’ αραδιάζω ευλαβικά στο 
         μ
                α
                         ξ
                                 ι
                                         λα
                                                    ρι

Εδώ ακουμπώ το χέρι σου, δίπλα το χρώμα των

ματιών σου, κάτω απ’ το στόμα μου τα χείλη σου

και στην κορφή —κο   μ   μά   τι   α— την κοιλιά σου. 

Για μυρωδιά, καμιά φορά, γδέρνω ένα πορτοκάλι.

Γυ  ρί  ζω   το   κο  ρμί   μου

α   νά   σκε  λα,

στάζω ξινό χυμό στα μάτια και —σαν   Η   λέ   κτρα   στο   Ά  ργος   που   αν   θεί— 

                      θρηνώ κι αποκοιμιέμαι.

SYLVIA PLATH

SYLVIA PLATH      SYLVIA PLATH
            SYLVIA
PLATH               SYLVIA PLATH
      

Η ΛΑΙΔΗ ΛΑΖΑΡΟΣ
H ΛΑΙΔΗ ΛΑΖΑΡΟΣ

Το έκανα ξανά.

Κάθε δέκα χρόνια μια φορά

Το καταφέρνω -

Κάτι σαν περιφερόμενο θαύμα, το δέρμα μου

Φωτεινό όπως αμπαζούρ των ναζί,

Το δεξί μου πόδι                         

Ένα πρες παπιέ,

Το πρόσωπό μου άμορφο, λεπτό

Εβραϊκό λινό.

Ξετύλιξε τη γάζα

Ω εχθρέ μου.

Προξενώ τον τρόμο;  -

Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, η πλήρης σειρά των δοντιών;

Η στυφή αναπνοή

Σε μια μέρα θα χαθεί.

Γρήγορα, γρήγορα η σάρκα

Η φαγωμένη από του τάφου τη σπηλιά

Θα είναι πάνω μου μια χαρά

Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα.

Είμαι μονάχα τριάντα χρονών.

Κι όπως η γάτα έχω να πεθάνω εννιά φορές

.

Αυτή είναι η νούμερο «Τρία».

Τι ανοησία

Να εκμηδενίζεις κάθε δεκαετία.

                                             Πόσα εκατομμύρια κλωστές.

                                             Το πλήθος μασουλώντας φιστίκια

                                             Στριμώχνεται να τους δει

                                             Να με ξετυλίγουν χέρια πόδια -

                                             Το μεγάλο στριπτίζ

Κυρίες και κύριοι

Ιδού τα χέρια μου

Ιδού τα γόνατά μου.

Μπορεί να είμαι κόκαλο και πετσί,

Κι όμως είμαι η ίδια κι απαράλλαχτη γυναίκα.

Την πρώτη φορά που συνέβη ήμουν στα δέκα

Ήταν ατύχημα.

Τη δεύτερη φορά είχα σκοπό

Να κρατήσει και να μην γυρίσω πίσω.

Λικνιζόμουν κλειστή

Καθώς κοχύλι.

Έπρεπε να με φωνάξουν και να με ξαναφωνάξουν

Και να μαζέψουν από πάνω μου τα σκουλήκια σαν

 

 λιπαρά μαργαριτάρια.

                          Το να πεθαίνεις είναι μια τέχνη, όπως κάθε τι.
                          Το κάνω εξαιρετικά καλά.

   

                          Το κάνω έτσι που να μοιάζει κόλαση.

                          Το κάνω έτσι που να μοιάζει αληθινό.

                           Μπορείτε να πείτε πως διαθέτω κλίση σ αυτό.

Είναι αρκετά εύκολο να το κάνω σ ένα κελί.

Είναι αρκετά εύκολο να το κάνω και να μείνω εκεί.

Είναι η θεατρική

Επιστροφή  μέρα μεσημέρι

Στα ίδια μέρη, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια βάρβαρη

Εύθυμη κραυγή:

«Θαύμα»

Που μου δίνει τη χαριστική βολή.

Κοστίζει κάτι παραπάνω

Για να κοιτάξετε τις ουλές μου, κοστίζει κάτι παραπάνω

Για ν ακούσετε την καρδιά μου

-πράγματι χτυπάει.

Κοστίζει κάτι παραπάνω, κάτι πολύ παραπάνω

Για μια λέξη ή ένα άγγιγμα

Ή για λίγο αίμα,

Η ένα  κομμάτι απ τα μαλλιά μου
ή τα ρούχα μου.

Λοιπόν, λοιπόν, χερ Ντόκτορ.

Λοιπόν, χερ εχθρέ.

Είμαι το έργο σου,

Είμαι το τιμαλφές σου,

Ένα μωρό σκέτο χρυσάφι

                               Που αναλύεται σε μια στριγκλιά.

                               Στριφογυρίζω και παίρνω φωτιά.

                               Μη νομίζεις πως υποτιμώ το μέγα ενδιαφέρον σου.

            

στάχτη στάχτη
Σκαλίζεις κι αναδεύεις.

Σάρκα, κόκαλα, τίποτε δεν υπάρχει εκεί  -

Μια πλάκα σαπούνι,

Μια βέρα,

Ένα σφράγισμα χρυσό.



χερ Ύψιστε, χερ Εωσφόρε
Προσοχή
Προσοχή

                                                                   

          

                                                    Από τη στάχτη βγαίνω

                                                    Με πορφυρά μαλλιά 

                                                    Τ' αντράκια τα μασάω
                                                    τα κάνω μια χαψιά.

                                       

Μετάφραση Κλεοπάτρα Λυμπέρη
πρώτη δημοσίευση στο poeticanet