Δώρα Kασκάλη

ΔΩΡΑ ΚΑΣΚΑΛΗ δωΡΑ κασΚΑΛΗ     δωΡα κασκαΛΗ  ΔΩρα

  κασΚΑΛΗ

δωρα κασκαλη

ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΕΣ ΟΡΟΙ

Ἄς κάνουμε μιά συμϕωνία

ἐγώ καί ἡ σιωπή σου:

θά ’ναι τόσο παροῦσα πού

ἄν ξεχαστῶ γιά λίγο

ἄν πῶ ὅτι θυμᾶμαι

τ’ ἀδιάβατά σου χείλη

τά δυό νευρώδη πόδια

τόσο κοντά

στό χέρι μου

πού χάιδευες γιά νά κερδίσεις τούς ρυθμούς του

καί μοῦ πετοῦσες νύχια μαλακά

στό μονοπάτι μές στό δάσος σου

γιά νά σέ ξαναβρῶ,

θά κλείσει τό πλάνο ἡ σιωπή σου
θά πεῖ τό ἀποϕασιστικό cut!

Καί μετά

fade out.

Δέν θά ὑπάρχουν ὅροι ἀπαγορευτικοί
μόνο κατ’ οἶκον περιορισμός

μιᾶς μπαγιάτικης ἐπιθυμίας

στό κουκούλι τοῦ λάθους.

Τίμιες συμϕωνίες σ’ ἕνα παιχνίδι

ἀτιμίας γιά ὅρκους ἔρωτα

πού ἀσελγοῦν

πάνω στό ἀνοίκειο σῶμα τοῦ

μαζί.

Από την ενότητα «Ο έρως έχει ύπαρξη»,

Ανταλλακτήριο ηδονών, Σαιξπηρικόν 2014

ΔΗΜΩΔΕΣ

Βάδισα κάμποσα χιλιόμετρα,

τρύπησαν τα παπούτσια μου·

ήτανε δέρμα ντελικάτο.

Φόρεσα ρόμπολο χιλιόχρονο,

το πήρε το ποτάμι.

Ανέβηκα σε δύο αγκαθωτούς τροχούς

κόκκινο έβαψα το φουστάνι.

Μίλησα με περαστικούς,

ζήτησαν ανθρωπιά

θαύματα της ζωής μικρά.

Με πήρανε για ξωτικιά,

δεν είχαν ξαναδεί

άνθρωπο δίχως αίμα

στη δημοσιά να περπατά.

Πέρασαν ημερόνυχτα επτά,

και έφτασα ξυπόλυτη

μέσα στο θάμπος,     

–στη γυάλινη κυψέλη

που επιστρέφει το χαμόγελο

μαχαίρι–

να υπάρξω ώς την δωδεκάτη ώρα

ένα ελάχιστο καταφύγιο,

για να ’χεις κάπου ν’ ακουμπήσεις

τη ραγισμένη σου ματιά.

Από την ενότητα «Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό»,

Κάπου ν’ ακουμπήσεις, Μελάνι 2018