Κούλα Αδαλόγλου - Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα

ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ

ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ

ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ

             ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ

             ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ

ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ

Από το βιβλίο

Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα

(εκδ. Σαιξπηρικόν 2018)

δεν θέλει πολύ

Όλοι τον γνώριζαν για καλόβολο άνθρωπο.

Ένα πρωί μπούκαρε με κονκάρδες

με σημαία και ένα σουγιαδάκι στο χέρι

χοροπηδούσε πάνω στα γραφεία και στις καρέκλες

πίσω και σας έφαγα κερατάδες βαλτωμένοι.

Την τελευταία μέρα

εμφανίστηκε ντυμένος στα μαύρα

να κρατάει έναν νεκρό καραγκιόζη.

    πλαστικές καρέκλες   

Να μαζεύεσαι

να θλίβεσαι

σε βλέπω.

Ενώ δεν πρέπει

αφού φορώ το καλό μου φουστάνι

και κάνω τον κασκαντέρ

στις δύσκολες στροφές

στις ολισθηρές καταβάσεις

βουτώ στο κενό άμα λάχει

χωρίς προστατευτικό δίχτυ,

για σένα.

Να διάβαζες, σκεφτόμουν, τις λέξεις μου…

Γέλασαν ειρωνικά

                                       οι κίτρινες πλαστικές καρέκλες

                                       στην απέναντι ταράτσα.

πέφτει ψύχρα

Με ευλόγησε το χέρι της γιαγιάς, παχουλό,
 σαν φουσκωμένο ζυμαράκι στον καρπό,
 είχα χρόνια πολλά να δω το χέρι της, 
το χαμόγελο το βλέπω συχνά,
 με συντρέχει, όπως κι οι άλλοι απ’ τις
 φωτογραφίες χαμογελούν, 
μου περνούν ένα σάλι στους ώμους
 σαν πέσει ψύχρα, 
ένα λαστιχάκι στα μαλλιά, 
μην πέφτουν στα μάτια μου, 
κι ύστερα καμώνονται τους ανήξερους
 και κοιτούν το άπειρο, όμως εγώ 
δεν κάνω λάθος και κλείνω τις κουρτίνες,
 ο ήλιος διώχνει χειρονομίες και βλέμματα 
που ανθούν στο σκοτάδι.

• 
• 
  
• ιστοί της ομίχλης

Ομίχλη πυκνή

με τη ράβδο στήριξης πορεύομαι

σου μουρμουρίζω εμμονικά κι ύστερα ουρλιάζω

να αποφεύγεις τα καρουζέλ πιράνχας

τις παιδικές χαρές με τις δίνες που καταπίνουν.

Η φωνή μου σκαλώνει στους ιστούς της ομίχλης

κι εκεί στο βάθος αυτό το πορφυρό επιμένει.

σαν γυαλί

Μικρό τσαλακωμένο ποίημα

αθώο μου φάνηκε

μού ’σχισε το χέρι σαν γυαλί

αίμα πάνω σε μπλε καπλαντισμένα τετράδια

έλιωσαν τα ήδη μισοσβησμένα γράμματα

διήθηση.