Χλόη Κουτσουμπέλη - Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
XΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ


Η ΝΤΡΟΠΗ

Ο καθένας κουβαλάει την ντροπή του
κολλημένο βλέφαρο στην πλάτη,
η ξηλωμένη πατρική οικογένεια
κρεμάει στο μανίκι.
Για χρόνια δεν το ήξερα κι εγώ.
Είναι στραβοί οι τοίχοι του σπιτιού,
είπε πρόσφατα ο μηχανικός.
Και επιπλέον ανύπαρκτη η διεύθυνση

Συγκεκριμένα, ενώ η οδοσήμανση είναι κανονική,
ο δρόμος ξαφνικά σπάει και αιωρείται,
ενώ παρεμβάλλεται ένα πάρκο με σκυλιά
που δαιμονισμένα γαβγίζουν λυσσασμένα.

Επιπροσθέτως υπάρχει το θεματάκι με τη θάλασσα.
Ενώ η παραλία απέχει πεντακόσιες μακροπόδαρες γιάρδες μακριά,
τα κύματα συχνά πλημμυρίζουν το σαλόνι.
Μερικά έπιπλα συνήθως πνίγονται.
Μόνο ο βαρύς μπουφές με τα νεκρά ποτήρια του λικέρ
επιβιώνει.

Ύστερα από κάθε παλίρροια τα κρύσταλλα λάμπουν καθαρά,
τα πιατάκια του γλυκού χαμογελούνε ραγισμένα
κι η ασημένια σταχτοθήκη με την τελευταία σου γόπα καπνίζει ακόμα.



Όταν η αφρισμένη θάλασσα ορμάει μέσα,
φέρνει συχνά τα δώρα της.
Ένα μαξιλάρι παιδικό με κεντημένο το όνομα Βασίλης.
Υπήρξε, άραγε, ποτέ αδελφός;
Υπήρξε μητέρα, πατέρας, οικογένεια
ή πάντα ο Μαύρος Πόντος καταπόντιζε;
Ναι, πάντα την ντροπή μας κουβαλάμε.
Ένα κλεισμένο βλέφαρο σαν όστρακο στην πλάτη.

Όμως με τα χρόνια ανοίγει.

Οι βλεφαρίδες ξεκολλούν με δυσκολία.
Και ξαφνικά ανοίγει το τεράστιο μάτι.
Που κάποιοι αποκαλούνε έμπνευση.



Από το βιβλίο
ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΝΤΕΣΠΕΡΕ
(Εκδόσεις Πόλις)