ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ - Περί ύλης;

 ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ  ΛΥΜΠΕΡΗ
 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ
 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ
 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ
 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ















       Περί ύλης(;)
 
Το πνεύμα, εν (μου λένε• αν συμφωνώ
δεν ξέρω – τα ’παν άλλοι, πιο μεγάλοι από
μένα σε φαντασία και σε πόνο)
Εγώ αυτό μονάχα ξέρω: το σώμα, εν
όταν οι δυo μας από δυο, τρεις, από εκατό
πορτοκαλιές σκεπασμένοι
απαλά κυλάμε ως το βαθύτερο σημείο
του χρόνου – πηχτό γεύμα ο ένας του άλλου –
σχηματίζοντας για ακόμη μια φορά την ερώτηση:
Τι είναι το ον;

                      Τι είναι το ον, τι είναι το ον; Εγώ ή εσύ;
                      Το ον και το Εν πώς ενώνονται; Πώς ωριμάζει η
                      αριθμητική στην περιοχή του θρήνου όταν
                      ο ένας κρύβεται στη γη μέσα σε ξύλινο κουτί;

Τι είναι το ον και πώς γίνεται δύο, από στόματα
από φιλιά από χάδια από σκέψεις από αντιρρήσεις
από κρίσεις από σιωπές; Από ερωτήσεις; Από
κάτι κάτι που όλο εκτείνεται προς τα πολλά προς
το πολύ μη απτό, Εν;

                      Εν. Πράγματι προετοιμάζεται εδώ κάποια πρόσθεση.
                      (ή μήπως αφαίρεση;)
                      Η μονάδα, πρώτη ή τελευταία;
                      Η μονάδα περιέχει ή περιέχεται;
                      (φιλοσοφικές ερωτήσεις για νοικοκυρές.)
                      Τι είναι το ον; Εγώ, εσύ, ή όλοι μαζί;

                                      Η ύλη, ως απείρως απτή, μου λέει:
                                      Κυλιόμαστε σε εν, εσύ κι εγώ
                                      το σχηματίζουμε αργά
                                      – ο εραστής σου με μιμείται.
                                      Αλλά όταν έρχεσαι με λόγια, κάτι μετακινείται
                                      από τη λογική μου. Η γλώσσα με ταράζει. Απορώ
                                      μ’ αυτή την ασώματη βασιλεία.

                                Πέφτει η νύχτα. Πνεύμα άραγε με κινεί
                                όταν σε ξαναβρίσκω με κόκκαλα με σπλάχνα
                                σαν τόξο που τοξεύει προς τ’ ουρανού τα
                                βάραθρα, σε νούφαρα χάδια γερμένα
                                επί του στρώματος, ή του πατώματος α-
                                νάκτορα με ή χωρίς σιντριβάνι
                                (ή στο ταβάνι λοξά, όπως ο Γκέοργκ Σάμσα
                                 κάποιο καλοκαίρι ή χειμώνα
                                 προς το τέλος του αιώνα)
                                 τα ονόματα, τα ποδιαχέρια μας τα στόματα
                                 τα νεφρά το συκώτι η καρδιά
                                 το μιλητό το αμίλητο μας
                                                 σώμα Εν.


                                                             

                             Δημοσιεύτηκε στο Φρεαρ