ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ  

  

                                                   ΧΟΡΕΥΤΕΣ
                                          
ΧΟΡΕΥΤΕΣ                          ΧΟΡΕΥΤΕΣ                 ΧΟΡΕΥΤΕΣ
                             ΧΟΡΕΥΤΕΣ                      ΧΟΡΕΥΤΕΣ
                                                            ΧΟΡΕΥΤΕΣ
   ΧΟΡΕΥΤΕΣ                                                                ΧΟΡΕΥΤΕΣ
                               ΧΟΡΕΥΤΕΣ                         ΧΟΡΕΥΤΕΣ                                 ΧΟΡΕΥΤΕΣ                                          ΧΟΡΕΥΤΕΣ
                                          ΧΟΡΕΥΤΕΣ                        
                                                                ΧΟΡΕΥΤΕΣ                                                                                                 ΧΟΡΕΥΤΗΣ                                                                                                                                                                                                       ΧΟΡΕΥΤΕΣ                   ΧΟΡΕΥΤΕΣ                      ΧΟΡΕΥΤΕΣ


      ΧΟΡΕΥΤΕΣ     ΧΟΡΕΥΤΕΣ     ΧΟΡΕΥΤΕΣ    ΧΟΡΕΥΤΕΣ  

             Οι υφάντρες

             Παγιδεύτηκαν σ’ ένα κακόφημο

             ποίημα.

             Τα μαλλιά τους αλωνίζουν

             κυνηγοί κεφαλών.

             Και στο στόμα λεπίδι,  η ποινή

             στον αγρότη,

             πνιγαλίων κι ο φόβος,

             χρηματίζει σαν φίλος.

             Την ηχώ τους φιμώνει ο

             Φωνομέτρης χαφιές.

             Ήχοι είναι, θα πούνε· δεν

             ακούγονται όλοι.

             Τα παράθυρα κλείνουν και οι

             πόρτες κλειδώνουν

             και ο τάφος πλευρίζει τον

             τυχαίο διαβάτη.

                   Μόνο η τραγωδός η σοπράνο

                   τον κουρέα αγγέλλει εφιάλτη.

                   Το χέρι υφάντρας θα υψώνει,

                   που το νέο της σώμα διασχίζει

                   ο ροζ σατράπης σταυρός.

  

             Στου Μεχίκο τ’ αφιόνι,

             ερημιά και αλάνες.

             Είναι βρόχι ο σπόρος, το

             λαρύγγι τους σφίγγει.

             Λαναρίζονται νύφες και στο μάτι

             μπαμπάκι.

             Στη φωνή σου η άμετρη θλίψη.

             Κι ο Μπαχ. `