Η ΟΡΑΣΗ  ΣΥΝΗΘΩΣ ΑΥΤΑΠΑΤΑΤΑΙ

(απόσπασμα)

Η πολυθρόνα φαίνεται στα δυό της πόδια·

να φαίνομαι κι εγώ ειν’ υψηλός προορισμός·

όλοι με κοιτάζουν γιατί φαίνομαι·  να είμαι, άραγε,

πώς θα’ναι; ασαφές το ον στην ασάφεια πλέει·

χρειάζεται να ορίσω την ουσία μου

στο μπαλκονάκι της ύπαρξης να σταθώ

σαν πολυθρόνα να κάθομαι και να κοιτάζω.

Τι σκοτεινό συγκεχυμένο το σώμα μου·

πότε υπάρχει και πότε εξαφανίζεται·

αυτό ρωτάει, το ίδιο απαντάει.

Λέει ο φιλόσοφος: όταν κινείται προς εσένα η

σκιά μου, το φαινόμενο προηγείται ή έπεται;

Θα κοιτάζω συνέχεια, ώσπου η σελήνη

να με κλειδώσει έξω από το σπίτι μου.

O φιλόσοφος είναι κάποιος που ψάχνει να βρει

όσα οι άλλοι άφησαν σε άλλη θέση – ψάχνει έναν τρόπο

να μπει στον εαυτό του.

(Αλλά ο εαυτός συνήθως αποσύρεται όταν τον

 κυνηγάνε)

Κλεοπάτρα Λυμπέρη