Le dur desir de durer

Le dur desir de durer

(η σταθερή επιθυμία της διάρκειας)

Eν δύο, εν δυό, βαδίζω πάνω στη λέξη διάρκεια. Η διάρ-

κεια είναι κάτι άλλο από τη λέξη διάρκεια. Η διάρκεια

είναι ιλιγγιώδης. Σαν το μηδέν ιλιγγιώδης. Τόνος του μη-

δενός και ρυθμός. Η διάρκεια διαρκώς πεινάει. Τρώει τα

κόκκαλα του χρόνου. Κρατάει όλο το αλφάβητο στην κοι-

λιά της. Ακόμα κι ο θάνατος τη φοβάται. Tα βιβλία κατά-

τροπώνουν τον θάνατο, έχει γράψει ο Τ.Σ.Ε. Τα βιβλία

τρώνε τα κόκαλα του χρόνου. (Για να πούμε του στραβού

το δίκιο, η αθανασία δεν πρέπει να ’ναι υπόθεση για λί-

γους· πάντα υπάρχει κάτι – μια πράξη, μια συμπεριφορά,

ένα σχέδιο – που αξίζει να περισωθεί, ν’ αθανατιστεί· ίσως

αυτό ακριβώς που δεν έχει πρόθεση να θαυμαστεί. Ενώ η

φράση, Το βασικό κίνητρο του  καλλιτέχνη είναι η σταθερή

επιθυμία της διάρκειας, ποδηλατεί προς βέβαιη λακκούβα).

 Άλλα ας μην πω για το κενό.