NIKOΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
ΑΠΟΛΕΛΥΣΑΙ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΣΟΥ

Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη
και το σώμα μου την ακολουθεί.
Οι απαραίτητες μόνο επιθυμίες 
και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας
όπου η προσευχή παίρνει το σχήμα θόλου.
Κύριε ανήκα στους εχθρούς σου
συ είσαι όμως τώρα που δροσίζεις
το μέτωπό μου ως γλυκύτατη αύρα.
Έβαλες μέσα μου πένθος χαρωπό
και γύρω μου
όλα πια ζουν και λάμπουν.
Σηκώνεις την πέτρα και το φίδι
φεύγει και χάνεται.
Απ' την ανατολή ως το βασίλεμα του ήλιου
θυμάμαι πως είχες κάποτε σάρκα και οστά για μένα.
Η νύχτα καθώς την πρόσταξες απαλά με σκεπάζει
κι ο ύπνος που άλλοτε έλεγα πως ο μανδύας του
με χίλια σκοτάδια είναι καμωμένος
ο μικρός λυτρωτής - όπως άλλοτε έλεγα-
με παραδίνει ταπεινά στα χέρια σου.