ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ - Ο Βαφέας

  

    ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ      ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ       ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ

                     ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ          ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ 

                             Ο Βαφέας

παραφορ'  αγαπιόμαστε, του 'λεγε αυτή

μα εκείνος έβλεπε το βάραθρο βαθύ

το στόμα της καλοσχηματισμένο κοίταζε

στην κάνουλα του ονείρου σφηνωμένο

κι οι δυο επικαλούμενοι κοινό ένα πεπρωμένο

το ίδιο ποίημα γράφοντας κι οι δυό

η μία νύχτα πάντως έσπρωχνε την άλλη

μ' αυτοί αγκαλιάζονταν παράτολμα

πριν η αυγή σκληρή τη άρνηση να υψώσει

κι αφού την αγαπούσε δυνατά

(δεν το 'κρυβ' ευθύς τ' ομολογούσε)

έπειτα εκείνος έβαφε 

την κάνουλα χρυσή

κι έκλεινε θημωνιές στα στιβαρά

τα μπράτσα του λιμναία τα μαλλιά της

και την ανέσυρε ολόλαμπρα γυμνή

- στάσιμα τώρα στάζοντας κατάμαυρα νερά

του έρωτα διακριτή μέδουσα ή και ιέρεια

απ' το βαρύ πινέλο του μόλις λουσμένη στο αίμα

          Aπό τη συλλογή ΧΩΜΑ ΜΕ ΧΩΜΑ Η ΜΑΧΗ

Γιωργος Βέης

ΓΙΩΡΓΟΣ  ΒΕΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ    ΒΕΗΣ       ΓΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ       ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ        ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ  

ΕΚΕΙΝΗ Η ΑΝΟΙΞΗ

 Όπως το μηδενικό βάρος του ουσιώδους

η μουσική δηλαδή από το φλάουτο
του δόκιμου μοναχού
έτσι ακριβώς και το μήνυμα φτάνει από εκεί
που δεν το περιμένουμε
χωρίς μεσάζοντες
χωρίς φιλοφρονήσεις μιας ασήμαντης ρητορείας
όχι τόσο διφορούμενο ή δυσνόητο
αλλά ξαφνικά δικό μας
σαν το σκοτάδι
που δεν μπορούμε βέβαια να το πούμε
ούτε καν να το δείξουμε
λες και είναι κλεμμένο διαμάντι
ατίμωση ή έκλαμψη
θα ενωθεί όπου να’ ναι με τα χρώματα του φθινοπώρου.

Andre Breton

ANDRE BRETON  ANDRE BRETON  ANDRE BRETON  ANDRE BRETON          ANDRE BRETON         Andre Breton

                              ANDRE BRETON

O EΛΕΥΘΕΡΟΣ ΓΑΜΟΣ

Η γυναίκα μου με τα μαλλιά της φωτιάς του ξύλου
Με σκέψεις των αστραπών της ζεστασιάς
Με τη μέση της κλεψύδρας
Η γυναίκα μου με τη σιλουέτα της ενυδρίδας μέσα στης τίγρης τα δόντια
Η γυναίκα μου με κονκάρδα το στόμα της και με το μπουκέτο
των άστρων του τελευταίου μεγαλείου
Με δόντια αποτυπώματα του λευκού ποντικού πάνω στην άσπρη γη
Mε την κεχριμπαρένια γλώσσα την καθαρισμένη                                                                                           

                                                                                                          

H γυναίκα μου με τη γλώσσα της μαχαιρωμένης όστιας                                                                                           Με τη γλώσσα της κούκλας που ανοίγει και κλείνει τα μάτια
Με τη γλώσσα της πέτρας της απίστευτης
Η γυναίκα μου στα βλέφαρά της κοντύλια των μικρών παιδιών
Στα φρύδια της η άκρη της χελιδονοφωλιάς
Η γυναίκα μου στους κροτάφους της οι σχιστόλιθοι σκεπής θερμοκηπίου
Και με τους αχνούς στα τζάμια
H γυναίκα μου με τους ώμους της σαμπάνιας
Και με σιντριβάνι από κεφάλια δελφινιών που ζουν κάτω απʼ τον πάγο
Η γυναίκα μου με τους καρπούς σαν τα σπίρτα
Η γυναίκα μου με τα δάχτυλα του τυχαίου και του άσσου κούπα
Με τα δάχτυλα του κομμένου χόρτου

Η γυναίκα μου με τις μασχάλες των αλεπούδων της νύχτας του Άη Γιάννη
Με μπράτσα απʼ τον αφρό της θάλασσας και του υδατοφράκτη
Και με το ανακάτωμα του σταριού και του μύλου
Η γυναίκα μου με τις γάμπες σα ρουκέτα
Με κινήσεις ρολογιού κι απελπισίας
Η γυναίκα μου με κνήμες απʼ το μεδούλι του κουφόξυλου
Η γυναίκα μου με πόδια γράμματα κεφαλαία
Με πόδια αρμαθιά κλειδιά στο πόδια των πιωμένων καλφάδων

Η γυναίκα μου με μαργαριταρένιο κριθάρι στο λαιμό
Η γυναίκα μου με χρυσή κοιλάδα στήθος
Το ραντεβού μέσα στην ίδια την κοίτη του χειμάρρου
Στα στήθη της νύχτας
Η γυναίκα μου με στήθη θαλασσινά καλύβια
Η γυναίκα μου με στήθη όρυγμα ρουμπινιών
Με τα στήθh φάντασμα του τριαντάφυλλου κάτω απʼ την τριανταφυλλιά

Η γυναίκα μου με την κοιλιά ξεδίπλωμα της βεντάλιας των ημερών
Με την κοιλιά γαμψό νύχι γιγάντιο
Η γυναίκα μου με την πλάτη του πουλιού που δραπετεύει κάθετα
Με την πλάτη του ζωηρού ασημιού
Με την πλάτη του φωτός
Με σβέρκο από τυλιγμένη πέτρα και βρεγμένη κιμωλία
Και το πέσιμο ενός ποτηριού απʼ όπου μόλις ήπιαμε
Η γυναίκα μου με τους γοφούς της βάρκας
Με τους γοφούς της γυαλάδας και τις φτερούγες του βέλους
Και από κοτσάνια φτερών του άσπρου παγωνιού
Της ζυγαριάς της άσπλαχνης

                                Η γυναίκα μου με τα οπίσθια από κεραμικό και από αμίαντο                                                                                Η γυναίκα μου με τα οπίσθια από την πλάτη του κύκνου

Η  γυναίκα μου με τα οπίσθια της άνοιξης

Με το σεξ της γλαδιόλας
Η γυναίκα μου με το σεξ της διευθέτησης και του ορνιθόρρυγχου
Η γυναίκα μου με το σεξ από φύκια και από αρχαίες καραμέλες
Η γυναίκα μου με το σεξ του καθρέφτη
Η γυναίκα μου με τα μάτια με δάκρυα γεμάτα
Με τα μάτια μενεξεδιάς πανοπλίας και μαγνητισμένης βελόνας
Η γυναίκα μου με μάτια της σαβάνας
Η γυναίκα μου με μάτια νερό να το πιείς στην φυλακή
Η γυναίκα μου με μάτια δάσος συνέχεια κάτω απʼ το τσεκούρι
Με μάτια της στάθμης του νερού της στάθμης του αέρα της γης και της φωτιάς

Mετάφραση  Nάνος Βαλαωρίτης

Κλεοπάτρα Λυμπέρη - Η λέξη ποίηση

  ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ

ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ   κλεοπατρα ΛΥΜΠΕΡΗ  ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ

     λυμπερη   ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ λυμπερη

       

              Η λέξη ποίηση

Η ερωτοπαθής  γραφέας γράφει και ξαναγράφει το σώμα της

κομμένο από τα δόντια του εραστή – την

ίδια σύνθεση

έχουν περιγράψει γλύπτες της Αναγέννησης.

Το σώμα, τα μέλη του σώματος, η ονομασία

των πόθων, των τόσων θρησκευμάτων

(ακόμη μία μεγαλοπρεπής θέα της ματαιότητας)

                              

Σ’ αυτή τη γραφή ζουν ερωτοπαθείς κύκνοι

λαιμοί

ταύροι σε μοιραίους καλπασμούς

–δάχτυλα συναντιούνται στο αγκάλιασμα

ακμάζουν μέσα στη νύχτα.

 

(Η ερωτοπαθής γραφέας θα ήταν περισσότερο αποδεκτή

εάν έγραφε τις γνωστές κοινοτοπίες περί έρωτος;)

Η μαθητεία στην τέχνη της ποιήσεως προϋποθέτει το γυμνό

λόγο (που συμβολίζει το γυμνό σώμα).

Γυμνότητα και υπερβολή

ιδού μια καλή συνταγή.

 

 

   

 

 

Ιφιγένεια Σιαφάκα - Λευκό από χθες

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ    ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ

         ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ

   ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ

              ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ

Μετά τον θάνατο του πατέρα, έλιωνε όλο και πιο πολύ, μέρα με τη μέρα, κραυγάζοντας προς πλάσματα αόρατα, σαν να ’φταιγαν εκείνα και για τη μικρότερη υπόνοια ενός βλέμματος που είχε πλέον εκλείψει ύστερα από την τελευταία πατρική κραυγή. Έτσι κι αλλιώς, η ελπίδα του Πατρίκ για μια μικρή σκιά του προς στο μέλλον είχε κατασβηστεί πολύ πολύ παλιά στα μάτια του πατέρα σας, προτού καν έστω αντιληφθεί ο αδερφός σου τη δυνατότητα του ίδιου να υπάρξει, λέει ο 
δόκτωρ Τζάσμιν.

Πατέρας, πατέρας! κραύγασε όταν το φέρετρο έμπαινε στο χώμα, και όλα σίγησαν, ακόμη και τα φτυάρια, μπροστά σ’ εκείνη τη φωνή που θύμιζε το μέταλλο των ηγεμόνων που παραφρονούν: κρουστή και άτεγκτη, όταν ο Πατρίκ μας σφυρηλατούσε ψευδαισθήσεις στον αέρα• διαπεραστικά στριγκή, όταν μετάλλασσε τις κόρες των ματιών του σε δρεπάνια• έρμαιο στα ουρλιαχτά όλων των θραυσμάτων που έσπερνε ακάματα ο ίδιος στο μυαλό• εύθραυστη όταν πνιγόταν γύρω απ’ τους κισσούς των στείρων ιδεών του.

Φρανκ, έχω την εντύπωση ότι ενοχληθήκατε τη μέρα της κηδείας διότι έχετε άλλο μέταλλο φωνής, όπως προανέφερα – εκείνο το θρόισμα που κάνουνε τα στάχυα όταν πέφτει ομίχλη στο λιβάδι και το αεράκι αρχίζει να τα γρατζουνάει, κι έτσι αποπνέετε ρομαντική διάθεση σ’ ένα διανοητικό τοπίο μέσα στην ομίχλη, που σας κάνει να φαντάζεστε πολύ. Είστε λοιπόν ένας γραφικός ονειροπόλος ή ένας φαντασιόπληκτος και άκρως επικίνδυνος. Τι λέτε;

Από το μυθιστόρημα ΛΕΥΚΟ ΑΠΟ ΧΘΕΣ, Σμίλη, 

2017

Ιφιγένεια Σιαφάκα - Σκατζόχοιρος με παπιγιόν

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ    ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ

   ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ   ΣΙΑΦΑΚΑ

        ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ    ΣΙΑΦΑΚΑ

ΚΟΥΤΣΟ

Ασθμαίνον σώμα περιγράφει σώμα και γραμμές με κιμωλία στο κουτσό: ανθοφορούμε σε πνευμόνια τσιμεντένια και κυψελίδες δαγκωμένες από γύπες στα νύχια των ποδιών. Ανασκουμπώνεται απ’ το χώμα η μαμά ραντίζοντας με ξίδι και χολή τη νοσταλγία των σχημάτων, ψωμί και ζάχαρη ταΐζει το θηρίο της λιακάδας, όταν αυτό μ’ ένα δαδί σε σχήμα προβοσκίδας καίει το μέλι στις θηλές μες στα βαμβακερά της έξτρα λαρζ σε χρώμα μπλε και ύφος μουσταρδί. Ολόγυμνη πλέον η μαμά μάς χαιρετάει μ’ ένα σάβανο λευκό που ανεμίζει στάχυα, κιμωλίες και βαμβάκια.

Μ’ έναν σκορπιό στο μάτι και κλαδεμένοι απ’ το πολύ το φως, εμείς κουτσαίνουμε στου δρόμου τη στροφή. Μας οδηγεί ο Πάολο ντε Σιλένθιο, χωλός, μουγγός, μεγαλορρήμων στην απώλεια. Δούλεψε κάμποσα

χρόνια σε καράβια εμπορικά, έκανε σύφιλη, λεφτά, θάλασσες άνω κάτω, λάτρεψε το γαλάζιο και το ουίσκι, φρόντισε το γιασεμί και τις τιράντες και μια παρθένα ζωντοχήρα στη Σαγκάη που ονομαζόταν Βιργινία Τσα Λο Το.  Πέθανε μόλις στα τριάντα πέντε και ανελήφθη από ουράνια παλαμάρια τραβηγμένος, καθώς λένε.

Α, είμαστε αερόστατα πληγών επάνω στο κουτσό

με μνήμες κρεμασμένοι απ’ τα ρουθούνια

αχίλλειες πτέρνες που τοξεύουν ουρανό

πηδάμε, αδαείς και δυνατοί, μια παρθενοραφή

    της τύχης που στραβώνει –

             Είναι ο τρόπος πλέον, Χούλιο, να προσπερνάει

                                        
                τη ζώνη των θανάτων η ανθρώπινη φυλή:

                        

             πρωτότυπη στην υπόμνηση της θλίψης

                                                 

                                                    εξεγερμένη και αχερόντεια στεγνή 

                                
                  (από το βιβλίο "Σκατζόχοιρος με παπιγιόν" εκδόσεις Σμίλη, 2019)

    

Δημητρης Παπαστεργίου/ Τα μεροκάματα ενός έρωτα

                ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
            ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
                           ΔΗΜΗΤΡΗΣ
                     Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ

 ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
(Η Ιερή Ακολουθία της Δευτέρας)

Κάθε Δευτέρα που φοράς φρεσκοσιδερωμένα
μπλουζάκια, φόρμα, εσώρουχα λευκά και μυρωμένα
και κάνει ανυπόφορη ζέστη στο εργοστάσιο
ιδρώνεις
                                 
και ιερουργώ στα μύρα του κορμιού σου.


          
μαγειρεμένο φαγητό, μαλακτικό και πούδρα,
πορτοκαλόφλουδα λικέρ κεράσι, κρέμα ημέρας,

           
  
αφρολουτρο και άρωμα λεβάντας απ' το παζάρι.
    


(από την ποιητική συλλογή Το μεροκάματο ενός έρωτα
Εκδόσεις Εντευκτηρίου, 2019)