ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ    ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ    ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
                  ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ                  ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ

             
          Μια σχεδόν πειστική δικαιολογία

Φέτος δεν υπήρξαν εποχές.
Στεκόμασταν σε μια διάβαση
με ένα βαρύ παλτό
και όταν περνούσαμε απέναντι
ήταν πια Άνοιξη
και πετούσαμε
τα ρούχα στον αέρα.
Αλλόκοτος κι ο χρόνος.
Σε ένα λεπτό
είχαν περάσει έξι μήνες
και το καταλαβαίναμε μετά
από τις ρυτίδες με ρετσίνι
στους κορμούς των δένδρων
και τους άσπρους λύκους
που γερνούσαν στο σαλόνι.
Μα η μεγαλύτερη ανατροπή
συνέβαινε στον χώρο.
Συστέλλονταν και διαστέλλονταν
οι πλατείες, οι δρόμοι, τα στενά
οι διευθύνσεις άλλαζαν
και μέναμε με αγνώστους
σε σπίτια με λαίμαργες ντουλάπες
που καταβρόχθιζαν τσάντες και παπούτσια.
Γι αυτό κι εγώ λοιπόν
σκόνταψα στην σκιά μου
το πόδι μου παγιδεύτηκε
στην μαύρη της δαντέλα
και αστραπιαία υπέθεσα
πως μ’ αγαπάς ακόμα.